PS1: Madly Inlove

CHAPTER I

✿
｡･ﾟﾟ･ ･ﾟﾟ･｡
✾❦ CHAPTER I ❦✾
༺༻

❝ PROMISE me Calista that you won't leave me ❞

Calista look up to his brother from playing her dolls on the floor. His brother is sitting at the edge of her bed looking intently at her.

She smiled, ❝ I won't Kuya ❞

tinignan muna siya ng matiim nang kanyang kapatid sa mukha一animong sinusuri pa ang kabuoan ng kanyang mukha kung nagsasabi ba siya ng totoo, bago sinuklian ng kapatid ang ngiti ni Calista.

He approached her ❝ I will hold on your words, Calista ❞ he hugged her tight.

CALISTA blinked twice, then pinched her nose-bridge.

Nagd-daydreaming na naman siya, iniisip na naman niya ang huling bonding at paguusap nila ng kapatid.

Calista sighed, the scene was thirteen years ago. At hindi niya inaakala na yun din pala ang huling bond at paguusap nilang magkakapatid, sana pala nilambing at tinudo niya ang moment nayun kasama ang kuya niya.

Sinara niya ang maleta matapos niyang malagay lahat ng gamit niya.

Di maiwasang makaramdam ng excitement si Calista dahil sa wakas makakauwi na siya ng pinas. Hindi na siya mapipigilan ng kanyang mga magulang, tulad ng pagpipigil ng mga ito kay Calista limang-taon na ang nakakaraan.

It was her eigthteenth birthday, her parents make her wish and her wish was to go back to philippines at makita ang kapatid na labing-tatlong taon naring hindi niya nakikita, nakakausap, nakakamusta, at nabalitaan.

Tinungo ni Calista ang higaan niya at humiga ng patagilid, dumapo ang paningin niya sa litrato nila ng kapatid. She was seven years old and he was ten years old in that picture. Kinuha niya ito at sumandal sa headboard.

Di niya maiwasang matawa sa sarili, hindi maayos ang buhok niya at hindi din maayos ang ngipin niya pero malaki ang ngiti. Alam ni Calista at hindi malilimutan ang nangyari ng mga araw na yun, It was the first time her brother say 'I love you' to her.

Kahit labing-anim na taon na ang nakakaraan, ramdam niya parin ang kasiyahan at kagaanan ng kanyang luob ng mga oras na iyon.

Sinulyapan niya ang kapatid, di maiwasang maging emosyonal ni Calista.

Simula noong araw na iniwan niya ito kahit hindi niya man gusto, para narin niyang binali ang pangako niya sa kapatid.

Hinaplos ni Calista ang mukha ng kapatid, sobrang payat nito. Nakangiti nga ito pero kay Calista naman nakatingin hindi sa camera.

Hindi maiwasang maiyak ni Calista, kung hindi kaya siya sumama at pumayag sa gusto ng magulang niya nararamdaman ko kaya yung pagmamahal ng isang bestfriend at isang kapatid? Simula nang mawalay sa kanya ang kapatid. She felt alone, she feel unloved and uncare.

Kasama nga niya ang magulang dito sa London pero parang di rin niya gusto ang klase ng aruga ng mga ito, akala niya nasanay lang siya sa kanyang kapatid at masasanay din siya sa alaga ng magulang一but, every time passing by. Lumalala rin ang kanyang pangungulila sa kapatid.

Napakabigat lalo sa pakiramdam niya kasi nangako siya, at lalong hindi man lang siya nakakapagpaalam. She went away without even saying goodbye and reminding her brother how much Calista loves him.

Nanlalabo ang mata ni Calistang tinitignan ang letrato ng kapatid.

She sobbed, ❝ Sorry kuya for leaving you, don't worry tomorrow we will gonna meet again. I hope I'm still you're precious princess at that time. Sana di pa huli ang lahat ❞ she smiled before she drifted to sleep.