Hoşgeldin 🎠
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Merhaba! Ben İlayda Bahar Acar. 23 yaşındayım. Size biraz hayatımdan bahsedeyim. Ben 1 yaşındayken evlat edinilmişim. Annem Cansu Acar hayatımdaki en büyük şansım diyebilirim. Kendisi 30 yaşındayken kendini çok yanlız hissettiği için bir çocuk evlat edinmeyi düşünüyormuş. Bir gün sokağın birinden geçerken çöpten bir bebek ağlaması duymuş, ardından hemen koşup çöpün içine bakmış. Sadece bir battaniyeye sarılıymışım. Dediğine göre beni ilk gördüğü an bağlanmış. Ardından polis falan çağırmış etrafta herhangi bir güvenlik kamerası olmadığı için beni oraya kimin bıraktığını bulamamışlar. Gerçek ailemi de bulamayınca beni yetimhaneye götürmek istemişler ama annem atlayıp kendi bakmak istediğini söyleyince benim velayetimi annem almış. O günden beri bana Annem yani Cansu Acar bakıyor adım soyadım bilinmediği için adımı İlayda Bahar koymuş. Adımdan çok memnunum ve çok seviyorum
Annem gerçekten harika bir insan onu canımdan çok seviyorum. Gerçek ailemi hiçbir zaman merak etmedim zaten bırakıp gitmişler umrumda değil.
Ben hemşirelik fakültesi mezunuyum. Üniversite 2. Sınıfta malesef canımdan çok sevdiğim annemi kaybettim benim için resmen bir yıkımdı. Annem ölmeden birkaç gün önce eğer ona bir şey olursa kendimi çok yıpratıp içime kapanmamam için söz vermemi istedi. Her ne kadar böyle bir şeyin gerçekleşmeyeceğini söylesemde söz verdim.
Ve sözümü tuttum. Her ne kadar onu kaybettikten sonra 3 ay boyunca her saat ağlasamda sonra ona verdiğim söz aklıma geldi ve yavaş yavaş toparlandım. Bu süreçte en yakın arkadaşım Sude bana çok destek oldu. Annemden sonra benim için en değerli 2. İnsan
Annemin istediği gibi üniversiteden mezun oldum ve 1 yıldır bir devlet hastanesinde çalışıyorum. Çok sosyal biriyim, çok güzel arkadaşlıklarım, çevrem var. Hayatımın her noktasında çok aktif bir insan oldum. Her türlü etkinliklerde bulunmaya çalıştım. Siyah saçlı yeşil gözlü 1.65 boyunda fiziği güzel bir kızım.
Şu an ne mi yapıyorum? İşe gitmek için hazırlanıyorum. Siyah bir eşofman siyah bir sweatshirt altıma da siyah spor ayakkabılarımı giydim. Belime kadar gelen saçlarımı balık sırtı ördüm ve sırt çantamı alıp evden çıktım.
Aşağı indiğimde Mini Cooperıma bindim bu benim hep hayalimde olan arabaydı. Annemin yardımı ile ilk ehliyetimi aldığım zaman almıştım. Hemen atlayıp hastaneye sürdüm.
Hastaneye gelince hastane çalışanları için olan otoparka koydum ve hemen soyunma odasına çıktım.
Hemşire üniformamı giyip yaka kartımı taktım. Altıma hastane tetkiklerimi geçirdim ve acile indim.
Bugün acilde nöbetçiydim. Diğer günlere göre pek kalabalık değildi. Zaten çok büyük bir hastane değildi. O sırada Sudeyi gördüm oda benim gibi hemşire. Hemen yanına gittim.
"Selllaaam"
Sude gülümseyerek "hoşgeldin su perisi"
Adımın anlamı su perisiydi ve Sude bana bazen böyle hitap ederdi.
"Hoşbuldum, bugün sakin gözüküyor acil"
"Çok şükür nazar değdirme şimdi sakın"
Dediğine güldüm ve onun yanına geçip danışmadaki işleri halletmeye başladım. Bir gözüm acil kapısında çalışmaya başladım.
Sonunda nöbetim bitmişti. Ben Soyunma odasına üstümü değiştirirken Sude ise bana sövmekle ilgileniyordu.
Çünkü ben acil sakin gözüküyor dedikten sonra bir trafik kazası olmuş ve nöbet gerçekten çok yoğun ve yorucu geçmişti. Çantamın fermuarını kapattıktan sonra Sudeye döndüm
"Hadi hadi söylenme çıkalım artık"
Bana gözlerini devirdi ve çantasını alıp kapıya doğru yürümeye başladı. Hemen arkasından gidip koluna girdim.
"Yarın izinliyiz bir şeyler yapalım mı? Uzun süredir başbaşa takılmadık" dedim ve çapkınca gülümseyip göz kırptım.
Bu hareketime güldü ve "olabilir aslında bakarız yarın. Eğer bir işim çıkmazsa yaparız bir şeyler"
O sırada zaten otoparka inmiştik o kendi arabasının olduğu tarafa giderken
"Yarına kadar arama beni saatlerce uyumak istiyorum ve uykumu bölersen seni keserim" ciddi ve alayla karışık surat ifadesiyle söylediği şeye gülüp.
"Emredersiniz komutanım. İyi geceler"
Dediğim şeye güldü ve bana öpücük attı. Aynı şekilde öpücük atıp arabama doğru ilerledim. Tam çalıştıracağım zaman telefonum çaldı. Hemen çantamdan çıkarıp kimin aradığına baktım. Hikmet hocanın aradığını görünce gülümsedim. Kendisi annemin doktoruydu. Annemin hastalık sürecinde bana ve anneme çok yardımı dokunmuştu. Her zaman yanımızda olmuştu ve annem öldüğü zaman sürekli yanımda olmuştu. Hikmet hoca ile hala görüşürüz. Sık sık birbirimizi arar hal hatır sorardık. Kendisi Türkiye'nin en iyi doktorlarından şu an özel bir hastanede başhekim olarak çalışıyor. Telefonu daha fazla bekletmeden açtım.
"Alo Hikmet amca nasılsın"
Derin bir nefes alıp cevap verdi
"İyiyim İlayda sen nasılsın"
"Bende iyiyim teşekkür ederim"
"İlayda... nasıl söyleyeceğim bilmiyorum ama"
Sesi tedirgin geliyordu ve bu doğal olarak benide tedirgin etmişti.
"Ne söyleyeceksin Hikmet Amca"
"İlayda senin öz ailen olduklarını iddia eden kişiler geldi DNA testi yaptırmak istiyorlar işin yoksa bugün saat 1de hastanede olur musun"
"N-ne ailesi ne DNA testi dalga mı geçiyorsun Hikmet amca!"
"Kızım biliyorum senin için çok zor bir durum ama gelip bir görsen belki açıklamaları vardır hatta belki ailen bile değildir. Uzun yıllardır kızlarını arıyorlar. Sadece bir kez gelip test yaptıracaksın zaten kesin bir şey yok belki ailen bile çıkmazlar"
"Bilmiyorum hikmet amca"
"Kızım lütfen kırma beni. Hem bu bahane ile seni görmüş olurum fena mı"
"Tamam gelicem ama sadece senin hatrın için"
"Teşekkür ederim kızım saat 1de bizim hastanede bekliyorum"
"Tamam görüşürüz"
"Görüşürüz"
Telefonu kapatıp yan koltuğa fırlattım. Yüzümü ovuşturdum. Nerden çıkmıştı bu aile? Yada şimdi mi akıllarına gelmiştim. Umarım gerçek ailem çıkmazlar. Çıkmazlar dimi? Hem hikmet amcanın dediği gibi bir test sadece. Test negatif çıkar ve herkes yoluna gider. Evet evet böyle olur. Daha fazla düşünmek istemediğim için hemen arabayı çalıştırdım ve eve doğru yola çıktım.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Selam!
Nasıl buldunuz ilk bölümü?
Bu benim ilk kitabım yanlışlarım olduysa kusura bakmayın.
2. Bölümde görüşmek üzere 👋🏻
Hoşçakalın 🧚
