bazen hiç açmıyorum perdelerimi, odamı izliyorum sadece;
tavanı, duvarları, düşmüş yıldızları, notları ve kitapları
gizliden gizliye bir duman, ciğerlerimde geziyor
düşünce sigaralarım tütüyor yine belli ki, fazla içmişim yine
biraz üşüsem de sorun değil, severdim hep
defterlerim duruyor öylesine, sanatımı bulmamı bekliyorlar,
cümlelerimi ve kelimelerimi özgür bırakmamı
kendi kendimi esir almışken nasıl bulacağımı bilmiyorum
yazmaya, satır aralarındaki acılarımı kokularıyla misafir etmeye ihtiyacım var
evet, acıların da vardır bir kokusu
bilirim ben, anlatamam
tam on beş rengim var acılarımla ilgili, on beşi de seni söylüyor
perdelerimin arkasında çiçeklerim soluyor biliyorum, onlara can verecek gücüm yok sanırsam
bu yüzden ağlıyorum
yazamazken bile yazıyorum yine
aklıma, kalbime, rûhuma ve nefesime
hepsi sensin lâkin, görmüyor gibisin
ben,
te molla'dan geriye ne kaldıysa, oradayım sensizlikte
üç, beş ve sekiz
seni çiziyorum odamda
yerimi dolduruşların kadar çizimim var
bir de biraz şiirler
heyecan doluyum çünkü seninle ilgili her şey
duraksadım biraz, ondan sustum
kalemim de düşmüş işte,
kanıtlamış oldum
inanmazsın belki, gerekiyor bazen
yarım kalıyorum yine
başka şeyler de yazdım; görsen belki hatırlarsın beni,
bizi
korkuyorum, duyuyor musun
elma ağacına gidelim
kurumuş çiçeklerimi dikelim
ve beni sevdiğin kadar şarkı yazalım
dans edelim pervasızca, hayat olalım
şiirlerimi oku, hislerini bulayım
tarçınlı dudaklarımdan öp beni,
aklına tekrar sızayım
saçlarımı okşa ki, ritüelleri bozalım
