The Second Fall

Simula

Simula

"I can't work with him on this surgery," I complained.

"Ayaw mo bang mapagtibay ang residency mo, Doc Abigail?"

Napahilot ako sa sentido. I felt frustrated again because of the current situation. Sumandal ako sa backrest ng upuan at huminga ng malalim. Ni hindi nakatulong sa asiwang nararamdaman ko ang lamig ng silid. Muli kong tiningnan si Doc Marco.

"He's not going to work with me," reklamo ko. Sa inaasal ay mistulang isang batang nagsusumbong.

"You don't know that," kalmanteng tugon ng beteranong doktor.

Nanatili akong tahimik at nagmamakaawa siyang tiningnan. Pinagmasdan niya rin ako pabalik at marahil ay may nakita siya sa hitsura ko kaya nagpakawala siya ng isang mabigat na buntonghininga.

"That was what? Five? Six years ago? Siguro naman naka-move on na iyon," pampalubag loob niya.

Maagap akong umiling. I know in my heart that he still hates me. Hindi alam ni Doc Marco ang buong istorya. Hindi alam ni Doc Marco ang pinanghuhugutan ng galit sa akin ng bagong dating na general surgeon ng ospital.

"You should go now," pangungumbinsi sa akin ng kaibigan kong doktor matapos niyang sulyapan ang orasan sa pader.

"Wala ba talagang iba na puwedeng pumalit sa akin? How about Doctor Carmen?" pagtutukoy ko sa isa sa mga fellow doctors ng ospital. Desperado kong kapit sa huling alas.

"She has another surgery."

"Does he... know that I will be assisting him?" sa maliit na boses ko sinabi.

"Sigurado akong alam niya."

Natahimik ako ng ilang minuto. Sa huli ay wala rin akong nagawa. Kailangan kong gampanan ang trabaho ko. I took an oath as a doctor. Hindi ko dapat biguin ang pasiyente. Tinanggap ko na ang kapalaran at nagpaalam sa head surgeon ng ospital.

I took a deep breath in front of the operating room. Ngayon ay suot ko na ang blue scrubs. Bahagya kong itinaas ang dalawang kamay at huminga ng malalim. Ilang sandali pa ay pinagbuksan na ako ng pinto.

Isang beses akong humakbang papasok at huminto rin. Nakita ko ang pamilyar na hitsura ng mga kasamahan ko na rin sa General Surgery Department. At sa gitna nilang lahat ay nakita ko siya ulit. He was looking at me intently as well. Walang ni isang staff sa loob ng OR ang gumalaw o nagsalita. Alam nilang lahat ang nakaraan naming dalawa.

It was a defeaning silence. Tanging tunog ng medical equipments ang maririnig.

"H-Hello, Doctor Hemendez. I... I will be assisting your surgery—"

"No," malamig na pagputol niya sa akin. Kasing lamig ng kanyang tingin. He then turned to look at the nurse beside him. "Get me a fellow here."

Napasulyap si Nurse Relani sa akin. Maski siya ay hindi alam ang gagawin.

Nilakasan ko ang aking loob. "I'm about to finish my first year of residency. I have had assisted plenty—"

"I don't trust you." His words rang with cold finality. Batid ko ang iba pang pinanghuhugutan ng paninindigan niyang ito.

"Again, get me a fellow here," utos niya. May pagbabala na sa likod ng kanyang boses.

Mabilis na naglakad si Nurse Relani papunta sa sulok kong nasaan ang telepono. Kaagad siyang nagdial ng numero rito.

Yumuko ako at tinanggap ang desisyon niya. Tumango ako at dahan-dahang tumalikod. Sa huli, tinupad ko ang gusto niya. I went out of the operating room.

Bigo akong naupo sa bench na nasa labas ng OR. Napatingin pa sa akin ang dalawang babae na marahil ay immediate family ng pasyente na nasa loob. Hindi ko alam ang iniisip nila sa akin ngayon. A doctor who got kicked out from the operating room? How pathetic. Nagrereklamo man ay wala akong ibang nagawa. At tulad din nila, tatlong oras akong naghintay na matapos ang surgery.

Kung ganito ang magiging turing niya sa akin ay hindi ko alam kung paano kami makakapagtrabahong pareho sa iisang ospital. He is still bitter of the past.

Naalerto ang buong sistema ko nang bumukas ang pinto ng OR. Tumayo ang dalawang babae sa tabi ko at nilapitan na ang surgeon ng kapamilya nila.

Nag-usap sila at base sa masasayang hitsura ng dalawa ay alam kong naging matagumpay ang operasyon. Walang sawa ang ginagawa nilang pagpapasalamat sa kanya.

Mabilis akong tumayo nang makita na ang pag-alis ni Doctor Hemendez. Determinado ko siyang sinundan.

"That was unfair!"sambit ko.

Awtomatiko siyang natihil sa paghakbang. Unti-unti niya akong nilingon.

"What did you just say?" marahan at mapanganib niyang tanong.

Hindi ako nagpatinag. I know him. Or do I?

"Masyadong unprofessional ang ginawa mo kanina,"pagpapatuloy ko baon ang lakas ng loob. "If what you did earlier was because of our past, Theo—"

He grinned but the look on his eyes was menacing. "Ang taas naman ng tingin mo sa sarili. Even without our past, I still don't trust you."

"Why? Kung hindi dahil sa nakaraan bakit ayaw mo akong makatrabaho?"paos at mahina kong tanong.

"It was a complicated surgery." Nag-iwas siya ng tingin. His jaw clenched.

"Liar."

Marahas siyang bumaling ulit sa akin. "I'm not like you. "

Kinontrol ko ang sarili at nakipagtagisan lang ng titig sa kanya.

"If you're questioning my skill as a doctor..."

"You're still a resident doctor," agap niya. He sarcastically smirked. "Nagtataka ako kung paano ka nakakapag-assist sa isang komplikadong surgery. Do you also sleep with doctors from the high ups these days—"

Isang sampal. Isang malakas na sampal ang itinugon ko sa panghuhusga niya sa pagkatao ko.

"How... How dare you . . ." Puno ng panginginig ang boses ko. Ikinuyom ko ang palad na isinampal sa pisngi niya. "Ang sama mo.. Ang s-sama sama mo para tratuhin ako ng g-ganyan. . ."

Umigting ang kanyang panga. Puno ng pandidiri at pagkasuklam ang kanyang mga mata.

"You were my father's mistress. How else do you want me to treat you?"

Halos matumba ako sa bigat na dumagan sa puso ko dahil sa sinabi niya. Tell him! Tell him the truth. Tell him why you had to do it! Sigaw ng utak ko ngunit hindi naman kayang panindigan ng bibig ko. Tulad na lang ng nakaraan ay wala akong ibang nagawa. I looked at him with pleading eyes. Hoping for him to understand. Begging him to search for the truth himself.

"Tell me, Clau or shall I say tell me, Doctor Abigail Claudine Manalo," binabalot ng pait ang bawat pagbigkas niya sa buo kong pangalan. "Did you think of my father while you slept with me? Did you wish it was him beside you while you were in bed with me?" Bumalatay ang sakit at pang-aakusa sa kanyang mga mata. "Did you . . .  even love me?"

"Ang . . . Ang tagal na no'n, Theo," tanging nasabi ko sa mahinang boses.

Napasinghap ako at napatakip sa bibig nang suntukin niya ang pader. Malutong ang sunud-sunod na pagmura niya. Nagtagis ang kanyang bagang.

Tiningnan ko ang kamay niya at nahindik sa nakitang dugo na dumaloy mula rito. Sumabay dito ang pagbuhos ng mga luha ko.

"T-Theo. . ."

Tinitigan niya ang kanyang nagdurugong kamao. Ni isang beses ay hindi niya ako sinulyapan. It was like I wasn't even there. Just him, his anger, and his pain. He turned around and walked away.

I wanted so bad to tell him the truth. Pero paano ko gagawin iyon? Paano ko sasabihin sa kanya ang katotohanan kung lalo lang itong ikawawasak ng buhay niya?