Harry Potter's sister - Facing Fate ~DUTCH~

HOOFDSTUK 5 ~ DINNER

Op de trap staan we allemaal stil, omdat in de hal een aantal van leden van de Order staan te praten. Nieuwsgierig buigen we ons naar voren en kijken we over de trapleuning. In het midden van de groep tovenaars herken ik professor Sneep. Ik heb hem nog niet zo vaak hier gezien. Niet dat hij er vaak is, maar als hij er wel was zat ik of nog op mijn kamer omdat ik er nog niet echt uitkwam, of ik was druk bezig met schoonmaken.

Ik kijk omhoog bij het zien van een vleeskleurig touwtje, wat ik herken als een Hangoor. Een verdieping boven me staan Fred en George, wie ook nieuwsgierig naar de groep mensen op de hal aan het kijken zijn. Vrijwel direct nadat de Hangoor bij de Order aankomt, lopen ze allemaal het gebouw uit.

"Hè verdomme," vloekt Fred zacht. Hij trekt de Hangoor weer naar boven.

"Sneep blijft nooit eten," vertelt Ron aan Harry.

"Godzijdank. Kom," voeg ik eraan toe, waarna ik de trap verder afloop. "En vergeet niet zachtjes te praten in de hal," fluister ik nog achterom. Ik heb geen zin in weer een heel heisa omdat er iemand niet zijn mond kon houden.

Onderaan de trap gekomen, zien we mevrouw Weasley, Remus en Tonks bij de voordeur staan. Ze spreken een paar spreuken uit over de deur, zodat er geen onbevoegde bezoekers kunnen komen.

"We eten in de keuken," vertelt mevrouw Weasley aan ons. "Dat is voor die deur daar, Harry. Als je op je tenen zou willen lopen-"

Net wanneer ze Harry wil gaan vertellen over dat hij zachtjes moet zijn, klinkt er een harde bonk.

"Tonks!" roept mevrouw Weasley geërgerd zonder ook maar om te kijken. Tot zover mijn hoop om geen heisa te krijgen.

"Het spijt me!" verontschuldigd Tonks zich. "Dat is de tweede keer dat ik over die stomme paraplubak ge-" Verder dan dat komt ze niet, omdat er een hard gekrijs door het hele gebouw galmt. Het is een geluid dat ik al wel eerder gehoord heb, maar een geluid wat ik het liefst nooit weer hoor.

De gordijnen vliegen weer open en het schilderij wat er achter verstopt zat is nu te zien én te horen. Het was een schilderij van een oudere vrouw met haar zwarte haar strak in een knot gestopt. Haar gezicht zag er beeldschoon uit, maar door de woorden die ze schreeuwt en de verhalen die ik over haar gehoord heb, verafschuw ik haar.

"Schorem! Geteisem! Voortbrengselen van vuil en voosheid! Halfbloeden, gedrochten, mutanten! Scheer je weg! Hoe durven jullie het huis van mijn voorvaderen te bezoedelen-" de woorden weergalmen door het hele huis en doen pijn aan mijn oren. Mevrouw Weasley en Remus snellen naar het schilderij toe om een poging te doen de vrouw stil te krijgen, maar tevergeefs. Het wordt er eigenlijk alleen maar erger van; de portretten rondom de krijsende vrouw beginnen ook te schreeuwen.

"Hou je kop, smerige ouwe heks, hou je KOP!" Sirius komt de ruimte binnen gesneld en grijpt de gordijnen vast om ook een poging te doen het schilderij de mond te snoeren. De oude vrouw trekt wit weg bij het zien van de man voor haar.

"Jij! Verrader van je eigen bloed, misbaksel, nagel aan mijn doodskist!" vervloekt ze Sirius. Het kost ze veel moeite, maar het lukt Sirius en mijn peetvader uiteindelijk om de gordijnen dicht te trekken en de stilte in het huis terug te laten keren. Nogal buiten adem draait Sirius zich naar Harry toe.

"Hallo, Harry," zegt hij tegen zijn peetzoon. "Ik zie dat je mijn moeder hebt ontmoet."

"Je-?" zegt Harry verbaasd.

"Mijn lieve ouwe moedertje, ja," zegt Sirius. "We proberen haar al een maand van de muur te krijgen, maar volgens mij heeft ze een Permanente Plakbezwering uitgesproken over de achterkant van het doek. Vooruit, naar de keuken, voordat ze opnieuw wakker wordt."