Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
chapter two, missed calls.
ilk erkek arkadaşım jungkook'tan ayrılmamın üzerinden üç hafta geçmişti, fakat hala geceleri nutella ve cips yiyerek, duygusal bir film eşliğinde ağlamak istiyordum.
sanırım birkaç gün öncesine kadar bu böyleydi.
min yoongi'nin hayatıma girişine kadar.
okula yeni nakil aldıran biriydi, başlarda jungkook'u düşünmekten onu görememiştim bile. fakat sonra sürekli karşılaşmaya başlamıştık.
birkaç gün önce de bana çıkma teklifi etmişti.
jungkook'u unutmanın hayatıma daha iyi şeyler kazandıracağını biliyordum, ve bunu ilgi duyduğum biriyle yapmak istiyordum.
yoongi'nin teklifini kabul ettiğimde içimde 'acaba bir daha aldatılır mıyım' korkusu vardı.
bu yüzden onu olabildiğince yalnız bırakmamaya çalışıyordum. sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yer misali, bir bakıma.
yoongi bu durumdan rahatsız oluyor gibi görünmüyordu, aksine her yere benimle gitmek istiyor ve sohbetlere katılmamı sağlıyordu.
iyi bir aşkı onda bulabileceğimi zannetmiştim. yanılmışım.
her erkek mutlaka belden altını da düşünüyordu ve ben bunu düşünmeyen birini istiyordum, bulamamıştım.
yoongi'nin açık açık yaptığı seks tekliflerine her zaman bir bahane uydurarak işin içinden sıyrılmaya çalışıyordum ve bu beni fazla zorluyordu.
jungkook ile birlikteyken böyle bir davranışla karşılaşmamıştım, garip geliyordu.
yoongi'nin düşündüğü şeyin kalbim değil de bedenim olduğunu çok acı yollarla öğrendim.
bir gece, içime ansızın şüphe düştü ve onu telefonla aradım.
çağrılarım cevapsızdı.
bunu yapmazdı. her zaman telefonlarımı açardı. açamasa bile durumu açıklayan bir mesaj atardı fakat bu kez yapmamıştı.
zaten içimi kemiren bir duygu vardı bu da onu körüklemişti.
hızlıca üzerime ince hırkamı alarak evden çıktım ve yoongi'nin evine doğru koşmaya başladım.
on beş dakikanın sonunda evin önüne geldiğimde zili çaldım ve bekledim.
kimse açmamıştı.
yeniden çaldım.
yine kapıyı kimse açmayınca yoongi'yi bir kez daha aradım, fakat sonuç cevapsız çağrılardı.
o sırada bende onun evinin bir anahtarı olduğunu hatırladım. çantamı açtım ve anahtarı bulup çıkarttım.
kapı sessizce açıldığında, evin alt katındaki ışıkların kapalı olduğunu görmüştüm. yavaşça merdivenleri tırmandım ve üst kata çıktım.
tanrım.
kulağıma inleme sesleri geliyordu.
o iğrenç sesler sürekli kulağımı tırmalıyor ve dudaklarımı kemirmeme neden oluyordu.
seslerin geldiğini düşündüğüm odanın kapısının önünde durdum ve elimi kapının kulpuna koydum.
her türlü görüntüye hazır olmalıydım.
kulpu çevirdim ve beynimin, bir daha asla silmeyeceği görüntüleri kaydetmesine izin verdim.
sanırım o iğrenç görüntüyü hayatımın sonuna kadar unutmayacağım.
