Κεφάλαιο 2

64 4 2
                                    

   Τρεις μέρες τώρα στην Αγγλία με την Κατερίνα είχαμε ξεπατωθεί. Τρέχαμε για να αγοράσουμε πράγματα για το σπίτι, επισκεφθήκαμε τη σχολή μας, μουσεία και αξιοθέατα, ενώ τώρα ψάχναμε για ένα αμάξι. Μόλις είχαμε γυρίσει από μια ολόκληρη μέρα με ψώνια και δεν ήταν και από τα ευχάριστα ψώνια. Είχαμε πάει να αγοράσουμε σκεύη μαγειρικής και στο τέλος καταλήξαμε με δυο κατσαρόλες και διακόσια διακοσμητικά.

   Έβγαλα τα αθλητικά μου παρατώντας τα με δύναμη στο ξύλινο δάπεδο και βάλθηκα να τακτοποιώ με την Κατερίνα τα πράγματά μας. Εντάξει, δεν μπορώ να πω. Το διαμέρισμά μας είχε γίνει πολύ ωραίο. Δύο λευκοί καναπέδες, ένα γυάλινο τραπεζάκι και μία ενσωματωμένη στον τοίχο τηλεόραση κοσμούσαν το σαλόνι μας. Η κουζίνα ήταν αρκετά ευρύχωρη και περιτρυγυριζόταν από ξύλινο πάγκο, ένα τραπεζάκι και, φυσικά, τον έρωτα της ζωής μας: το ψυγείο. Τα δυο υπνοδωμάτια ήταν επίσης πολύ άνετα και, τέλος, υπήρχε και ένα κοινό μπάνιο.

   Μόλις είχα κάτσει στον καναπέ όταν χτύπησε το κουδούνι. Κοίταξα γύρω μου με την ελπίδα πως θα άνοιγε η Κατερίνα, όμως εκείνη είχε μόλις καταλάβει το μπάνιο. Έσυρα τα πόδια μου και άνοιξα την πόρτα. Μπροστά μου στεκόταν ο γείτονάς μας, τον οποίο είχαμε γνωρίσει τη πρώτη μέρα που ήρθαμε στο Λονδίνο, και κρατούσε μια μεγάλη καφέ κούτα. Με το που με είδε μου χάρισε ένα ακαταμάχητο χαμόγελο, που με έκανε να του το ανταποδώσω θερμά. Ω Θεέ μου! Ήταν τόσο κούκλος και εγώ ήμουν απλώς...σαν βλαμμένο με φούξια πουά κάλτσες.

« Γειά», είπε. «Έστειλαν αυτό στο σπίτι μου καταλάθος. Νομίζω ότι είναι για σας. Ναταλία και Κατερίνα δεν είναι τα ονόματά σας?»

 « Α, ναι, » είπα. Μα καλά, είμαι τόσο έξυπνη! Ακούς εκεί α, ναι! Ο άνθρωπος έκανε τόσο κόπο να μου το φέρει και έτσι απαντώ? Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σκέψου κάτι καλύτερο!

 « Ευχαριστώ, μπορώ να το πάρω εγώ τώρα. »

 Ουάου! Με ισοπέδωσα. Δε μου δίνατε ένα πιστόλι στο χέρι? Πιο εύκολο θα 'ταν.

 « Δε χρειάζεται », είπε εκείνος μη δείχνοντας να καταλαβαίνει πόσο χαζό είμαι.« Είναι πολύ βαρύ. Απλώς πες μου πού θες να στο αφήσω.»

 « Ω ευχαριστώ πέρασε, » είπα και του έδειξα πού να αφήσει την κούτα. Κανονικά θα έπρεπε να αναρωτηθώ ποιος μας την έστειλε και τι είχε μέσα, όμως εγώ το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το πώς διαστέλθηκαν οι μυς στα μπράτσα του ενώ την άφηνε κάτω. 

Φως στο Σκοτάδι (A Harry Styles Fanfiction)Место, где живут истории. Откройте их для себя