Φως στο Σκοτάδι (A Harry Styles Fanfiction)

Κεφάλαιο 3

- Θρίλερ;, ρώτησα αγανακτισμένη. Σοβαρά τώρα;
- Δεν έχω τίποτα άλλο!, είπε ο Harry σοβαρός αλλά μπορούσα να καταλάβω πως έκρυβε το χαμόγελο του.
- Δεν έχω δει ποτέ!, είπα πανικόβλητη. Μη βάλεις τίποτα υπερβολικό σε παρακαλώ!
- Δεν έχεις δει ποτέ;, ρώτησε έκπληκτος και έσκασε στα γέλια.
- Δεν είναι αστείο!, είπα εκνευρισμένη. Τα θρίλερ δεν μου προσφέρουν τίποτα, οπότε δεν υπήρχε λόγος να δω. Επίσης χρειάζομαι αλλά είκοσι άτομα δίπλα μου.
Αυτό τον έκανε να γελάσει ακόμη πιο πολύ.
- Εντάξει. Θα δούμε μαζί το πρώτο σου θρίλερ και μην ανησυχείς, θα είμαι εγώ εδώ για να σε προστατεύσω, είπε αφού ηρέμησε και σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια του.
Πήγα να διαμαρτυρηθώ αλλά με διέκοψε ρο κουδούνι. Ο Harry πήγε να ανοίξει και στο χώρο εισέβαλαν δύο άγνωστα προς εμένα αγόρια. Ο Harry κοίταξε μια αυτούς και μια εμένα κατσουφιασμενος. Τα αγόρια με κοίταξαν μπερδεμένα.
- Παιδιά, από εδώ η Νάταλι. Η καινούργια μας γειτόνισσα.
Μας; Είναι και αυτοί γείτονες μας;
- Ω! Ώστε αυτή είναι η καινούργια κοπέλα που μας έλεγες προ-, ξεκίνησε να λέει ο ένας από αυτούς, ο ξανθός, αλλά ο Harry του έριξε ένα δολοφονικο βλέμμα κάνοντας τον να σταματήσει.
Είχε μιλήσει για μένα; Προφανώς. Αναρωτιέμαι γιατί. Ίσως ήθελε να σπάσει πλάκα μαζί μου. Ίσως πάλι... Μπα! Χαζομάρες σκέφτομαι.
- Αυτός είναι ο Niall, είπε δείχνοντας μου το ξανθό αγόρι.
Niall; Α, ναι. Αυτός έμενε δίπλα από το διαμέρισμα μας. Ήταν και αυτός πιο ψηλός από μένα με υπέροχα γαλάζια μάτια.
- Και αυτός είναι ο Louis, είπε και μου έδειξε το άλλο αγόρι.
Είχε ανακατεμένα κάστανα μαλλιά και μπλε μάτια. Και οι δυο ήταν πολύ ωραίοι, κάτι που με έκανε να νιώθω έξω από τα νερά μου.
- Ο Louis μένει από πάνω ακριβώς και ο Niall δίπλα μας.
Κατενευσα και αντάλλαξα χειραψίες με τα αγόρια. Ευτυχώς για λίγη ώρα είχα γλιτώσει το θέμα με το θρίλερ. Αποδείχτηκαν και οι δυο πολύ καλά παιδιά και κατέληξα να σκάω στα γέλια με τις βλακείες που έλεγαν. Με έκαναν να νιώθω άνετα μαζί τους και μέσα σε λίγη ώρα μιλάγαμε λες και γνωριζόμασταν χρόνια.
- Λοιπόν, είπε ο Harry διακοπτωντας τον Louis που μου εξέφραζε το ενδιαφέρον του στα κορίτσια που τρώνε καρότα. - Πριν έρθετε λέγαμε να δούμε ένα θρίλερ. Οπότε ή θα κατσετε να το δείτε μαζί μας ή θα φύγετε. Προτιμώ το δεύτερο.
- Θα κάτσουμε να το δούμε, είπαν ο Louis και ο Niall με μια φωνή.
- Εγώ να πηγαίνω, είπα και έκανα να σηκωθώ από τον καναπέ όμως το χέρι του Harry στον ώμο μου με συγκρατησε.
- Εσύ είσαι ο λόγος που θέλω να δω το θρίλερ. Εάν φύγεις δεν θα έχει νόημα.
Τον κοίταξα απελπισμένη.
- Εντάξει. Αλλά αν το βράδυ χρειάζομαι συνοδεία για να πάω τουαλέτα θα πω στην Κατερίνα να έρθει να βρίσει εσένα.
Συμφωνησε πρόθυμος και σηκώθηκε για να βάλει την ταινία. Όταν τελείωσε και γύρισε προς το μέρος μας, τα αγόρια είχαν ήδη πιάσει τις θέσεις αριστερά και δεξιά μου. Αρκέστηκε στο να τους ρίξει κάτι παγερά βλέμματα και να κάτσει στον άλλο καναπέ.
Περιττό να πω πως η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου και πως δεν κατάλαβα σχεδόν τίποτα. Αντί να παρακολουθώ την υπόθεση, είχα θέσει σε πλήρη λειτουργία τα αντανακλαστικά μου και κάλυπτα το πρόσωπο μου σε οποιαδήποτε σκηνή εκείνα πως θα πεταγόταν κάτι. Το πρόβλημα ήταν πως σχεδόν ποτέ δεν μάντευα σωστά και κάθε φορά που πήγαινα να χαλαρώσω πεταγόταν στην οθόνη ένα αηδιαστικό πρόσωπο (το οποίο μάλλον από ότι κατάλαβα θα ήταν φάντασμα ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων).
Κάπου στα μέσα της ταινίας πήρα μηνυμα από τη Κατερίνα:
Είμαι σπίτι. Πού είσαι;
Στον γείτονα. Βλέπουμε ταινία.
Μετά από ένα λεπτό χτύπησε το κουδούνι. Σταματήσαμε την ταινία και ο Harry σηκώθηκε να ανοίξει. Η φωνή της Κατερίνας σύγχυσε στα αυτιά μου.
- Η Ναταλία μου ειπε πως είναι εδώ... εδώ είναι;
Την απάντηση του Harry δεν την άκουσα αλλά η Κατερίνα πρόβαλε στο σαλονι. Μου έριξε ένα βλέμμα που σήμαινε θα τα πούμε μετά και συστήθηκε στα αγόρια. Αφού ησυχάσαμε είδαμε όλοι μαζί την ταινία. Προς ανακούφιση μου δεν ήμουν η μοναδική που τρόμαζε, και ο Niall χεζόταν σχετικά εύκολα πάνω του.
Όταν τελείωσε τους καληνυχτισαμε και πήγαμε στο διαμέρισμα μας.
- Τι στο καλό συνέβη; Πώς βρέθηκε εκεί πέρα;, ρώτησε η Κατερίνα με το που έκλεισα πίσω μας την πόρτα.
Της εξήγησα περιληπτικά τι έγινε και δεν μπορούσε να σταματήσει να γελάει για τον χυμένο καφέ στην λευκή μου μπλούζα.
- Πάντως σου πάει το πουκάμισο.
- Τι;, ρώτησα και ακολούθησα το βλέμμα της. Γαμώτο! Φορούσα ακόμη το πουκάμισο του. Το είχα ξεχάσει τελείως. - Τι να κάνω; Να πάω τώρα να το επιστρέψω;
- Κράτα το σήμερα, εξάλλου είναι αργά τώρα πια. Του το δίνεις αύριο.
Συμφώνησα και ετοιμάστηκα για ύπνο. Φόρεσα τις - γελοίες, το ξέρω - Hello Kitty πιτζάμες μου, βούρτσισα τα δόντια και μετά από ένα γρήγορο ντους ξάπλωσα. Παρακολουθούσα τα κουμπιά που γυάλιζαν πάνω στο μαύρο ύφασμα του πουκαμισου του Harry. Μια χαζή ιδέα πέρασε από το μυαλό μου. Αφουγκραστηκα για λίγο για να βεβαιωθώ πως και η Κατερίνα ξάπλωσε. Μην ακούγοντας τίποτα, άπλωσα το χέρι και έπιασα το πουκάμισο από την καρέκλα του γραφείου μου. Το πήρα στην αγκαλιά μου και αποκοιμηθηκα.
***
- Καλημέρα, ειπε η Κατερίνα πριν χωθεί στο μπάνιο.
Αρκέστηκα στο να μεθάω με το κεφάλι προς το μέρος της. Μόλις είχα ξυπνήσει για να μπορέσω να κάνω κάτι παραπάνω. Τελείωσα τον καφέ μου και αφού έβαλα την κούπα στον νεροχύτη, στάθηκα έξω από την πόρτα του μπάνιου.
- Πάμε σήμερα για το αμάξι;, ρώτησα. Είχαμε εντοπίσει κάποια μέρη με λογικές τιμές.
- Έλεος, Ναταλια! Είμαι στο μπάνιο!, φώναξε.
- Καλά, αλλά θα πάμε;
- Έλεος, θα πάμε!, μπορούσα να τη φανταστώ να στριφογυρίζει τα μάτια της. - Μπορώ να κατουρήσω με την ησυχία μου τώρα;
Χαμογέλασα στην πόρτα ικανοποιημένη και πήγα στο δωμάτιο μου να αλλάξω. Άνοιξα τέρμα το φύλλο της ντουλάπας και ακουμπωντας το βάρος μου στο γραφείο πίσω, άρχισα να αξιόλογων τις επιλογές μου. Ο καιρός ήταν πολύ καλός αν και μπορούσα να διακρίνω μερικά σύννεφα. Ήμουν έτοιμη να φορέσω ένα μαύρο τζιν όταν χτύπησε το κινητό. Η μαμά μου.
- Καλημέρα, είπα αμέσως.
- Καλημέρα, αγάπη μου. Τι κάνεις; Πώς περνάτε;
- Πολύ ωραία, απάντησα εγώ ενώ προσπαθούσα με το ένα χέρι να περάσω το τζιν στο αριστερό μου πόδι. - Το διαμέρισμα έχει γίνει πολύ ωραίο και η Αγγλία είναι τέλεια. Εσείς τι κάνετε; Σας έλειψα καθόλου;
- Φυσικά και μας έλειψες! Μακάρι να ήσουν εδώ τώρα αλλά αφού περνάς καλά εκεί δεν πειράζει.
Σιωπή.
- Μαμά; Επειδή πρέπει να φύγω, με θες κάτι άλλο;, είπα μετά από λίγο.
Δεν απάντησε αμέσως. Ήταν σαν σκεφτόταν αν έπρεπε να μιλήσει.
- Όχι, είπε τελικά.
- Εντάξει τότε. Τα λέμε αργότερα.
Ήμουν έτοιμη να το κλείσω όταν η φωνή της με σταμάτησε.
- Εεε... Ναταλία... γνώρισες κανέναν άλλο στην Αγγλία;
- Τι εννοείς;
- Δεν ξέρω, αν ας πούμε έκανες καμία καινούργια γνωριμία. Κάποιο καινούργιο φίλο ίσως;
Τα μάγουλα μου κοκκίνισαν και κοίταξα το πάτωμα παρόλο που δεν μπορούσε να με δει. Οι μόνοι άνθρωποι που είχα γνωρίσει μέχρι τώρα ήταν τρία αγόρια, αλλά ένιωθα άβολα να το πω αυτό στη μαμά μου.
- Γνώρισα κάποιους από τους γείτονες μου. Φαίνονται καλοί άνθρωποι, είπα αόριστα.
- Α. Κανέναν άλλο;
- Όχι, είπα αρχίζοντας να νιώθω ενοχλημένη. Γιατί έκανε τόσες ερωτήσεις για το ποιόν γνώρισα και ποιον όχι;
- Εντάξει. Αν με χρειαστείς κάτι, αν συμβεί το οτιδήποτε, πάρε με.
Στριφογύρισα τα μάτια μου.
- Εντάξει μαμά, είπα και το κλεισα.
Τι ήταν αυτό τώρα;
- Τι θα γίνει, θα έρθεις;, άκουσα τη φωνή της Κατερίνας να φωνάζει.
Κούμπωσα το τζιν και πέρασα βιαστικά πάνω από το κεφάλι μου μια αμάνικη γαλάζια μπλούζα. Βγήκα έξω και έβαλα στο στόμα μου ένα μπισκότο στην κουζίνα.
- Έτοιμη, είπα κόβοντας το μισό και άνοιξα την πόρτα.
- Καλημέρα, άκουσα μια φωνή.
Ο Harry στεκόταν μπροστά από το ασανσέρ και το περίμενε να ανέβει.
Φορούσε ένα άσπρο κοντομάνικο μπλουζάκι και μαύρο τζιν. Βλακωδώς σκέφτηκα ότι τα παντελόνια μας ταίριαζαν. Τα μάτια του φωτιζονταν από ένα αστραφτερό χαμόγελο.
- Καλημέρα, απάντησα πιο καθυστερημένα από ότι θα πρεπε.
- Καλημέρα Harry, είπε η Κατερίνα πίσω μου και μας πλησίασε. Για κάποιο λόγο τα πόδια μου ήταν καρφωμένα στο πάτωμα. Εκείνος με κοίταζε επίμονα, οπότε αποφάσισα να κρύψω τον αποτυχημένο νευρικό εαυτό μου και να τον πλησιάσω λες και δεν με επηρέαζε το τέλειο πρόσωπο του.
- Γαμώτο, είπε η Κατερίνα. Ξέχασα το κινητό μου μέσα.
Την κοίταξα υψωνοντας το φρύδι μου. Μπορούσα να δω ένα εξογκωμα στην τσέπη του παντελονιού της. Το ασανσέρ είχε έρθει.
- Θα σε περιμένω, είπα.
- Όχι, δεν χρειάζεται. Κατέβα εσύ και έρχομαι.
Πίεσαν τα χείλη μου μεταξύ τους για να της δώσω να καταλάβει ότι θα τη σκότωνα σε λίγο. Ήταν αγενεια προς τον Harry να επιμείνω, τη στιγμή μάλιστα που κρατούσε την πόρτα ανοιχτή για μένα. Γύρισα προς το μέρος του, χαμογέλασα και μπήκα μέσα.
Αναρωτήθηκα τι μου προκαλουσε τόση αμηχανία. Το γεγονός ότι βρισκόμουν σε ένα στενάχωρο ασανσέρ - κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου ευχάριστο για μένα - ή το ότι βρισκόμουν μόνη με το πιο ωραίο αγόρι που είχα δει στη ζωή μου; Από το μυαλό μου πέρασε το πουκάμισο του. Άραγε θα το ζητούσε πίσω;
- Λοιπόν, είπε σπάζοντας τη σιωπή, πού πάτε πρωί πρωί;
- Να ψαξουμε για αυτοκίνητο. Εσύ;
- Να πάρω καφέ από απέναντι. Μπορώ να σας πάω εγώ, είπε ενώ άνοιγε την πόρτα του ασανσέρ.
- Πού;, ρώτησα μπερδεμένη.
- Εκεί που θέλετε να πάτε για να ψάξετε για αυτοκίνητο. Μπορώ να σας πάω εγώ.
Αααα... τι γλυκό... Σύνελθε! Απλά είναι ευγενικός. Λογικά θα βαριέται μέχρι θανάτου.
- Δεν χρειάζεται. Μπορούμε να πάμε με το λεωφορείο.
- Για αυτό ακριβώς θα σας πάω εγώ. Θα γλιτώσετε την ταλαιπωρία και θα με γλιτώσετε από τη βαρεμάρα μου, επέμενε.
Η πόρτα του ασανσέρ άνοιξε και εμφανίστηκε η Κατερίνα.
- Έλα, της είπε ο Harry. Θα είμαι ο οδηγός σας για σήμερα.
Η Κατερίνα κοίταξε μια αυτόν και μια εμένα.
- Ε... εντάξει, είπε στο τέλος και τον ακολούθησε χωρίς διαμαρτυρίες. Οπότε, αφού φυσικά είχα καταλάβει ότι η γνώμη μου δεν μέτραγε, πήγα από πίσω τους. Ο Harry μας οδήγησε στο αυτοκίνητο του και ένιωσα ένα ελαφρύ τσίμπημα ζήλιας ξέροντας πως ποτέ δεν θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα τέτοιο.
Ήταν ένα ψηλό μαύρο τζιπ (μέχρι εκεί έφταναν οι γνώσεις μου) με δερμάτινα καθίσματα και φαινόταν πανάκριβο. Ο Harry άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού.
- Θες να κάτσεις μπροστά;, με ρώτησε.
Η Κατερίνα είχε ήδη καθίσει πίσω και μη μπορώντας να ξεφύγω, δέχτηκα. Ήμουν σίγουρη πως η καρδιά μου θα χτύπαγε δυνατά σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής.