Üst geçit [minsung]✓

1. Bölüm

Selam yeni fic biraz kısa bir fic olabilir kaç bolum olur bilmiyorum ama kısa olma ihtimali çok yüksek her neyse umarım beğenirsiniz.:,)

▪İyi Okumalar▪

İş yerinden yavaş adımlarla çıktı Minho. Bugün Seungmin'in doğum günüydü. Onun için bir kutlama yapacaklardı. Ayrıca Chan ona evlenme teklifi edecekti. Herkesin içinde bir heyecan vardı. Minho onlar adına mutluydu. Bir aile kurma imkanları vardı. Ve ikisi oldukça yakışıyorlardı.

Tüm bunları düşünerek caddeye çıktı. Arabasını tamire vermişti. Bu yüzden taksi ya da otobüse binmek zorundaydı. Durak karşıdaydı. Ve yakınlarda bir yaya geçidi yoktu. Minho arabaların azalmasını bekledi. Ama bugün sanki onun inadına arabalar bitmek bilmiyordu. Minho derin bir nefes aldı ve az ilerdeki üst geçide baktı. Bu yol oldukça kalabalık olduğu için bir yaya geçidi yoktu. Bunun yerine üst geçit yapılmıştı. Herkes geçidi kullanıyordu.

Minho da üst geçidi kullanmaya karar verdi mecbur olarak. Çünkü otobüsün gelmesine az kalmıştı. Doğum günü partisine yetişmek istiyorsa üst geçidi kullanmak zorundaydı. Tamam bunu yapabilirim dedi. Minhonun yükseklik korkusu vardı. Yüksek yerlere çıkamıyordu.

Yavaş adımlarla geçide ilerledi. Herkes alelacele hızlı hızlı geçiyordu yanından. Içinden 'neden bu kadar telaşlılar' diye düşündü. Kafasını havaya kaldırdığında siyah bulutların çökmeye başladığını farketti. Esen rüzgar ile titredi. Paltosunun cebinden ellerini çıkardı. Merdivenin korkuluklarına tutundu sıkıca. Yağmur yavaştan çiselenmeye başlamıştı. Hızlı haraket etmesi lazımdı. Ilk basamağa adımını attı. Korkuluklardan sıkıca tutunarak bir az daha çıktı. Şuan fazla yüksek de değildi. Bu mesafe onu korkutmuyordu.

Her yeni basamağa adım attığında daha da yerle olan bağlantısının kesildiğini hissetti. Üşüyordu. Ellerini cebine koymak istedi. Ama tutunmazsa düşebileceğinden korktu.   Son iki basamak sonrası geçide çıkmış oluyordu. Gözlerini hafif kıstı. Etrafa bakmamaya çalışıyordu. Ama pek başarılı değildi. Bakışları sürekli dışardaydı. Korkuluklara yavaşça kollarını sardı ve biraz eğildi. Altından geçen arabalar geçidin titremesine sebep oluyordu. Ve buda düşecekmiş hissi veriyordu.

Gözleri kararıyordu. Kimse dönüp ona bakmıyordu. Yardım eli uzatan yoktu. Herkes yağmurdan dolayı koşar adımlarla ilerliyordu. Minho nefesinin kesildiğini hissetti. Gözlerini sıkıca yumdu. Olduğu yere eğildi ve oturdu. Dizlerini kendine çekip kollarını etrafına sardı. Bazı insanlar koskoca adamın yerde ne işi var der gibi bakıyordu.

Minho alnını dizlerine yasladı. Gözünden bir damla yaş geldi. 25 yaşındaki bir adam oturmuş yüksekten korktuğu için ağlıyordu. Insanlar bunu bilseler gülerlerdi. Çünkü onların böyle korkuları yoktu. Kalabalığın içinden bir el uzandı. Minho bakışlarını yavaşça kaldırdı. Yağmur sebebi ile karşısındakinin yüzünü fazla görememişti. Yavaşça yanına oturdu. "Iyi misin?"

"Sence iyi gibi mi görünüyorum?"

"Ağlıyor musun sen?"

"Hayır."

"Bak ağlamak utanılacak bir şey değil. Sadece çocuklar ağlamaz. Ağlamak çok normal bir durum. Sanırım yükseklik korkun var. Sorun değil. Sana karşıya geçmen de yardımcı olurum. Yağmur yağıyor ve ıslanıyorsun. Hasta olacaksın. Kalkman gerekli."