Κορμιά χωρίς ψυχή

Αύξον Μηνίσκος

Και βλέπεις να απομακρύνετε, και το μυαλό σου παίζει, το μάτι σου γυρνάει και η καρδιά σου σφίγγεται. Προσωπική σου πάλη το να μην μισήσεις, την ώρα που το μόνο που καταλαβαίνεις είναι η σκιά και η αχνή μυρωδιά του αρώματος στο αέρα... 

Ο αέρας γύρω σου μυρίζει νέκρα και πατσουλί, ο ήχος τον βημάτων σε φέρνει πιο κοντά στην καταστροφή και παρακαλάς να σπάσει το τακούνι την ώρα που περπατάς ευθεία... 

Το νιώθεις το μαχαίρι στην πλάτη; 

Καθώς ο δρόμος σου μοιάζει ατελείωτος το σκοτάδι σου ήδη σε έχει πιάσει από το χέρι και περπατά δίπλα...

Η ζέστη είναι πλέον αφόρητη, ο Γολγοθάς θυμίζει κάτι από κόλαση...

Κρεμάς τον σταυρό στο λαιμό και προσεύχεσαι να μην το ξανανιώσεις... Ο άγγελος σου έγινε δαίμονας, και αν δεν το πίστεψες τότε, τώρα είναι μια καλή στιγμή... 

Οι άγγελοι κόβουν τα φτερά τους όταν τους τυλίγει το συναίσθημα που φοβούνται, τότε μεταμφιέζονται και φώτα, αυλαία, πάμε...

Χείριστο δαιμόνιο ο άνθρωπος που φοβάται να αγαπηθεί, καλό και κακό έχουν το ίδιο πρόσωπο...

Τραγική ειρωνεία να σε σκοτώνει η ψυχή που σου φώναζε να ζήσεις, πόσο μάλλον το να σου κουβαλά τον σταυρό...

Η συνέχεια έπεται αφού το όπλο αυτοκαταστροφής σου αλλάζει σημάδι και ακούς απλά τον κρότο, στεγνό και μετά απλά έναν αναστεναγμό στερνό σαν αντίο.

Εξακολουθείς όμως να αισθάνεσαι μια αλλόκοτη παρουσία, μια οντότητα. Κ ας ξέρεις ότι λείπει... Τίποτα γύρω σου δεν είναι ίδιο, ούτε καν παρόμοιο. Όλα αλλιώς και εσύ πια άμαθος σε αυτό το συναίσθημα χαρμολύπης, γνωρίζοντας όμως πως η αγάπη είναι διάχυτη, παίρνεις αγάπη δίχως να ξέρεις από που, όχι όση σου αξίζει όμως...