𝕯üş𝖒𝖆𝖓 𝕶𝖗𝖆𝖑𝖑ı𝖐𝖑𝖆𝖗 🖤

👑３👑

〰️Hatırlatma〰️

Yarım saat sonra İtz sessizce odamın kapısını açtı bende hemen ayağa kalkıp eşyalarımı alıp İtz'in yanına gittim. Odamın kapısını aynı sessizlik ile kapatıp yine sessizce sarayın bodrumuna doğru ilerlemeye başladık. Bodrumda bir arka çıkış kapısı vardı ve oradan kaçmak bizim için kesinlikle çok daha avantajlı olacaktı. Tam bodrumun kapısına elimi uzatırken arkadan gelen sesle ikimiz de kaskatı kesilip İtz ile göz göze geldik, ikimiz de arkamıza dönmeye korkuyorduk...

---------------------------

Karol'dan

Sonunda kendimde o cesareti bulup arkamı döndüğümde sadece açık bir pencereden dolayı rüzgarla düşen mum olduğunu fark ettim ve derin bir 'oh' çekmemle İtz de arkasını döndü ve kısa bir süre etrafı süzdükten sonra mum düştüğünden ses geldiğini anlamasıyla o da rahatladı. Ardından kaldığım yerden tekrar elimi kapıya uzattım ve kapıyı açıp aynı anda İtzitery'nin de elini tutup dışarıya doğru koşmaya başladım. İkimiz de sevinç ve özgürlüğün verdiği hafiflikle olabildiğince sessiz gülmeye çalışarak el ele koşuyorduk. Sonunda kurtulmuştuk, tamamen kurtulmuştuk. Bu his gerçekten paha biçilemezdi. Artık özgürdüm, özgürdük. Ne bizim her şeyimize karışan bir ailemiz ne de bizi zorla evlendiren bir babamız vardı artık. Belki sadece ikimiz kalmıştık ama olsun hala bu his çok güzeldi. İkimiz de hayatımızda ilk defa özgürlüğü tadıyorduk. Bir süre koşmamızın ardından görülmeyeceğimizden emin olur olmaz hemen kılık değiştirmek için aldığımız peruk, lens ve tişört ile şortları giyip bir süre daha koştuk, dakikalar sonunda ise o küçük kasabaya ulaşmıştık. Olabildiğince sessiz bir şekilde kasabada dolaşmaya başladık, tam evlerin arasında yürürken bir evin camının açıldığını fark etmemizle oraya döndük. Bir kadın cama çıkmıştı.

X: Selam, kimsiniz acaba?
K: Şey merhabalar efendim, biz bi yerden kaçtık da izin verirseniz eğer bu kasabada ikamet etmek istiyoruz.
Maria (M): Bu kasabanın yöneticisi benim, adım Maria. Eğer kasabadaki işlere yardımcı olmayı kabul ederseniz büyük bir zevkle biz de sizi kabul ederiz. Zaten işler çok birikti ve artık kasaba halkı olarak başa çıkamıyorduk. Yapacağınız şeyler çok da zor değil; hayvanlarla ilgilenmek, tarıma yardımcı olmak ve yeni binaların yapımında eşya taşımaya yardım etmek. Kasabada iki tane boş ev var onlardan birine birlikte yerleşin yarın sabah hem kasaba halkıyla tanışırsınız hem de iş dağılımlarını ayarlarız.
İ: Gerçekten ne kadar teşekkür etsek azdır.
M: İsterseniz ben size kalacağınız evi göstereyim. Bu arada isimleriniz neydi?
K: Ben Kumary Cisneros.
İ: Bende Keiko Cisneros. Kumary ikizim olur ama ben onu daha çok ablam olarak görüyorum.
M: Anladım, buyurun eve doğru götüreyim sizi.

Dedi ve camdan ayrıldı, bir kaç dakika sonra kapıdan çıktı ve yanımıza geldi.

M: Buradan ilerleyin lütfen.

Dedi ve bizde kadının peşinden yürümeye başladık. Kısa bir süre sonra boş olduğu belli olan iki küçük evin yanına geldik. Evler tek katlı ve küçüktü ama gayet idare ederdik.

O kocaman sarayda bir sürü odamız, bir ton devasa salon, her katta ikişer üçer mutfak ve bir sürü de balkon, banyo vardı ama özgürlüğümüz yoktu. Burada ise iki yatak odası bir salon ve bir mutfak ile bir banyo var ama özgürüz ve burası o yüzden saraydan çok daha iyi bizim için.

Evlerin önüne geldiğimizde kadın yine konuşmaya başladı.

M: Bu iki ev, birebir aynılar zaten istediğinize geçebilirsiniz Kumary ve Keiko.
K: Çok teşekkür ederiz.
İ: Evet gerçekten ne kadar teşekkür etsek azdır.
M: Dediğim gibi önemli değil kızlar hatta bizim için çok daha iyi oldu. Siz istediğiniz eve geçin evlerde zaten gerekli olacak tüm eşyalar var eğer başka bir şeye ihtiyacınız olursa istediğiniz zaman seslenin yardımcı olurum ben.
K: Tekrardan çok teşekkürler.
M: *gülerek* tekrardan çok rica ederim.