Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Çok güzel görünüyorsun Yubin. " Yubin gelinliği ile karşımda süzülürken tek yapabildiğim şey iltifat edip gülümsemekti.
"Teşekkür ederim, sen de olmasaydın ne yapardım bilmiyorum Taehyung'dan daha çok yardımcı oldun bana."
"Dert etme bazı erkekler böyledir."
"Aslında çok iyiydik fakat buraya gelince bir şeyler oldu sorduğumda eski arkadaşları ile kavga ettiğini söyledi sadece."
"Yine de bugün evlenecek olan o hâlâ göremiyorum tabii."
"Yolda olduğunu söyledi."
"O zaman ben aşağı inip çalışanlarla ilgileneyim." Başını salladığında odadan çıktım ve lavaboya gittim.
Yüzüme soğuk bir su vurduğumda kendime biraz da olsa gelmiştim.
Lavabodan çıktığımda çalışanların sorunu ile uğraşmaya başladığımdan vakitler çabuk geçmeye başlamıştı.
Estetik olarak her şey güzel görünse de detaylara inildiğinde hâlâ bir takım eksiklikler mevcuttu.
"Sandalyelerde örtü olmaması gerektiğini söylemiştim."
"Kusura bakmayın hemen hallediyoruz."
Her şey kusursuz ve mükemmel olmalıydı, Taehyung'a artık onu önemsemediğimi güzelce belli etmeliydim.
Davetliler gelmeden hemen önce büyük masayı kontrol etmek için ilerlediğimde üstünde Yubin'in çiçeğini gördüm.
Ona vermek için elime alıp ilerleyeceğim sırada Taehyung ile karşılaştım.
Ellerimde çiçekler ile ona doğru yürürken kalbim her adımda daha çok acıyordu fakat gözlerine bir kez bile bakmadan yanından geçmeyi başarmıştım.
Çiçeği Yubin'e verdikten sonra mekânın son haline bakmak için merdivenlerden inerken elime bir şeyin tutuşturulması ile irkildim arkamı döndüğümde Taehyung yanında birkaç kişi ile yukarı çıkıyordu.
Elimdeki kağıdı açtım.
"10 dakika sonra otelin büyük balkonunda ol,seninle konuşmam lazım."
Daha fazla ne konuşabilirdik ki artık,gidip gitmemek konusunda kararsız kalırken pişman olmamak adına büyük balkona yöneldim.
Taehyung arkası dönük bir şekilde beni bekliyordu, geldiğimi anlayınca bana döndü.
"Ne konuşmak istiyordun?" Cevap vermeden bir zarf uzattı.
"Bunu sen yazdın değil mi?" Kırmızı gözlerle bana bakıyorken titreyen elindeki zarfı aldım.
6 yıl önce yazdığım mektup şuan elimdeydi ve hissettiklerim büyük ölçüde aynı kalmıştı.
