ထိုညက မိုးဖြဲဖြဲရြာသည္ ။
မီးဖိုခန္းထဲတြင္ အသက္ႀကီးႀကီးအမ်ိဳးသမီးတေယာက္ လဲက်ေနသည္ ။ သူမ ေဘးတြင္ အိမ္ဖုန္းတလံုး၏ ဖုန္းခြက္က ျပိဳလဲလ်က္ ။ တဖက္မွ အသံစူးစူးထြက္ေပၚလာသည္ ။
" ဟယ္လို…… မဒမ္…… ကြ်န္ေတာ္တို႕ လာျပီမ္ို႕ အားတင္းထားေပးပါ……မဒမ္…… ဟယ္လို……"
လဲက်ေနေသာ အမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္နွာက ျပံဳးေနသည္ ။ ထုိအျပံဳးေလးက နံရံတြင္ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဓာတ္ပံုေလးထဲမွ အျပံဳးနွင့္ တထပ္တည္းပင္ ျဖစ္သည္ ။
ထိုစဥ္တုန္းက သူမေဘးတြင္ သူမ၏သူငယ္ခ်င္းေလး ရွိေနခဲ့သည္ ။ သူမ သူငယ္ခ်င္း၏ ခင္ပြန္းက ဆံုးပါးသြားသည္ ။ သူမ၏ သားသမီးမ်ားက သူမကို ထားရစ္ကာ နိုင္ငံရပ္ျခားသို႕ အျပီးတိုင္ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္ ။ အေဖာ္မဲ့ ဘဝတူ သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းနွင့္ သူမတို႕သည္ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေဖးမကာ ဘဝတစ္ခုကို ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္ခဲ့သည္ ။ သို႕ေသာ္ သစၥာေဖာက္မေလးက သူမကို ထားရစ္ကာ ျပန္မလာနိုင္ေသာ ခရီးရွည္ႀကီးကို ထြက္သြားနွင့္သည္။
လြန္ခဲ့ေသာဆယ္စုနွစ္တခုအလြန္က သူမကိုထားခဲ့ေသာ ထိုဂြ်တ္ဆတ္ဆတ္သူငယ္ခ်င္းေလးကို သူမ လြမ္းေနခဲ့သည္ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူမတို႕ ျပန္ဆံုနိုင္ေတာ့မည္ေလ… ။
အဖိုးအခအေနျဖင့္… သူမကို စုိက္ၾကည့္ေနသည့္ အေမွာင္ထဲမွ မ်က္ဝန္းျပာျပာတစံုကို သူမ ထားရစ္ခဲ့ရသည္ ။
နာရီဝက္ခန္႕အၾကာ… အုတ္ကြ်တ္မ္ိုးေသာအိမ္ကေလး၏ အေရွ႕တြင္ ေဆးရံုကားမွလာေသာ ဥၾသသံတို႕ ညံေနသည္ ။ ပိုးသတ္ဝတ္စုံျဖင့္ အမ်ိဳးသားတေယာက္က အိမ္ငယ္ေလးကို ေဝ့ဝိုက္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ မီးဖိုခန္းထဲမွ အမ်ိဳးသမီးကိို သူတို႕ သယ္ထုတ္သြားခဲ့ျပီးျဖစ္သည္ ။
" ေဘးအိမ္ကို ေမးၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ ဒီအိမ္ကို သူမရဲ႕ သားသမီးေတြက အေမြလာခြဲလိမ့္မယ္ တဲ့… "
" ေၾသာ္…… "
ပိုးသတ္ဝတ္စံုျဖင့္ အမ်ိဳးသားက ခပ္ေလးေလး အာေမဋိတ္ျပဳသည္ ။
ေပးတိုင္း ျပန္မရသည့္အထဲတြင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ပါ ပါသလား… ။ ထိပ္ဆံုးက ပါ ပါသည္ ။
