Refrain

Kabanata 2

Home

"Ms.andito na tayo" nang aasar ba talaga ang driver na ito, may pakindat kindat pa siya sa akin. Well he look so handsome in that way pero naiinis talaga ako at wala ako sa mood at lalong wala sa plano  ko ang makipagclose sa mga tao dito.

I stepped out from the car,mabuti naman at naisipan ng driver na to ang pagbuksan ako.

Madami na talaga ang nagbago, as far as I remember hindi pa noon ganito kadami ang mga nakapaligid na bulaklak. Our mansion, I miss it really. Hindi ko na masyadong maalala kung ano ang perfect na itsura nito noon bago kami umalis ni mom. Pero parang hindi man lang ito naluma, halatang naalagaan pa rin after twelve years huh.

Walang second floor ang bahay  noon pa man pero msasabi kong malawak nga ito.

"Andito na sila, tawagin niyo si engineer." sigaw ng isang manang or ale ba tawag doon, na nasa bandang front door. I don't remember her, siguro kasambahay ni dad?

"You miss your home, right?"

"I don't know, it just seems that I'm already at my home." kibit balikat ko.

"It's alright, madami na talaga ang nagbago dito mag mula ng umalis ka."  Sabi niya.

Wait, what yung driver namin ang kausap ko? tiningnan ko siya, katulad ko nakatingin din siya sa front door ng mansion namin.

"Alam mo ikaw, feeling close ka din ano?". unti unti naman siyang lumingon sa may banda ko, ewan ko pero for the first time bakit ang seryoso ng mukha niya, and maybe it's just my imagination nung nakita kong may emosyong sakit ang dumaan sa mata niya. Nawala Yun nung ngumiti siya sa akin.

"Ang dali mo pa lang makalimot."

May ibinulong siya, alam ko yun kaya lang ng akmang tatanungin ko na siya ay bigla na lang akong natigilan.

"Dilly?" my dad, he was in front of me. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko that time, I don't know how to react for how many years, no, for twelve years ngayon ko lang siya nakita ulit in personal. I stare at him, he was crying, he's approaching me with his two open hands. I just stand there, hindi ako gumagalaw.

"Dilly my princess, ikaw nga, how I miss you, hahahaha I really miss you anak."  then he hug me. Yes he hug me very tight.

I didn't response, I didn't hug him back, the feeling is very strange, ganito pala ang yakap ng isang ama. I want to cry, I want to hug him tight but I remember those days I'm crying because of him, kaya bumalik lahat ng luha ko at nananaig sa akin ang inis na nararamdaman.

I look at the people in front of us. Manang who's wearing duster, she's smiling with teary eye. Tsk too emotional for her chubby body, then I look at the man in my right side, he was smiling like he's very fond of this emotic scene. Akala mo naman kung parte ng reunion, ang fc na driver ni dad, inirapan ko siya sa sobrang inis.

"Dilly, hahaha ang laki laki mo na ah." buti naman at naisipan ni dad na kumalas na sa akin.

"Alam ko pagod ka, manang pakitulungan naman ang mga gamit ni Dilly."

"Ay sige engineer, naku iha dalagang dalaga ka na, parang kelan lang." sabay yakap sa akin ni manang chubby, in fairness ang lambot ng body niya. I didn't hug back to manang as what I planned, hindi ako makikipag lapit sa mga tao dito or else they will leave me again as what my dad did to me.

"Azi, thank you very much for driving my daughter safely, oh by the way Dilly did you rem-".

"Walang anuman po Engineer, tungkulin ko po yun as your driver".