Umutla attığım o ilk çığlığımın sebebi bir tokattı..Sadece fiziksel bir tokat. Yıllar geçti...Artık ne bir tokata akar oldu o göz yaşları ne de kimsesizliğe.
Yalnızım. Tek arkadaşım elimdeki rakımdı. Ama o ince uzun bardaktan çıkan anason kokusu artik o bile beni terkediyordu diğerleri gibi. Bardağın dibini her gördüğümde biraz daha yaklaşıyordu ölümün kokusu. O kokuyu her hissettiğimde ciğerlerim parçalanıyordu...
Rakımın beyazlığının sebebi göz yaşlarımdı aslında her bir damla sek rakıya karışmış.Ben rakıyı değil saflığımı içiyordum aslında.
Bardağı her masaya bıraktığımdaki çıkan o ses ölüm sessizliğini bozuyordu yalnız olmadığımı anlıyordum yalnızlığımla oturmuş içiyorduk bana eşlik eden yalnızlığıma kaldırıyordum kadehimi... Kanıma karışan alkolün seviyesi arttıkça uyuşuyordu yorgun kalbim. Hissizleşiyordum. Kanamıyordu sanki ruhum.
Ölüm çok yakınımda hissedebildiğim tek şey buydu.
Gözlerimden akan rimelin masaya çarpması oluşturdu karanlık su birikintisini. Dalıp gidiyordum o siyahlığa ruhum kadar siyahti simsiyah...
Artık vakti geldi diye düşünür düşünmez ayağa kalktım sanki tüm bedenim ister gibiydi artik acılarımın son bulmasını. Tek bir hamleyle cıktığım camın mermerine ayaklarım değer değmez anlaşıldı üşüyeceğim. Aldırmadım. Rüzgarın tenimle sevişmesine izin verdim o anın sadece tadını çıkartıyordum. Gözlerimi kapattım başım zaten alkolün etkisiyle dönüyordu. Kulağımda en sevdiğim şarkının melodisi çınlıyordu. Evet artık zamanı gelmişti. Hiçliğin içinde, hafifçe ilerledim ellerimi yavaşca tutunduğum duvardan çektim...İşte hayatımın son 5 yılının en mutlu anına gelmiştik. Yüzümde kocaman, saf bir tebessümle gözlerimi kapattım. Rüzgarın her bedenime çarpışında biraz daha özgür olduğumu hissediyordum. Yavaşça ellerimi iki yana açtım. Ayaklarımın altındaki mermerin soğukluğu kaybolmuştu. Uçuyordum...
(Bu denemeyi yazan ve benimle paylaşan çok sevdiğim arkadaşım Alperen'e burdan teşekkür ediyorum^^)
