"Όχι όχι αφήστε με ήσυχη" ταρακουνησα το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και ξαφνικά όλα είχαν χαθεί. Το σώμα μου έτρεμε και τα πόδια μου ήταν τόσο αδύναμα, που τα γόνατα μου λύγισαν σαν τα λεπτά φθινοπωρινά κλαδάκια των δέντρων και έπεσα στο ξύλινο πάτωμα του δωματίου. Μετά από χρόνια ένιωθα ανάμεικτα συναισθήματα και αυτό με τρόμαζε. Κάτι μεγάλο ερχόταν και το ένιωθα. Ίσως ένα γεγονός, μια παρουσία...κάτι! Τις σκέψεις μου αυτές διέκοψε ένας κροτος στην πόρτα. Ξαφνιασμενη σηκώθηκα από το πάτωμα και κατευθυνθηκα με γοργο βήμα προς την πόρτα. Ακουμπησα το σιδερένιο πομολο και με μια επιδεξια κίνηση άνοιξα...."ω εσύ είσαι όντως εσύ" είπα και παραδόθηκα στην αγκαλιά του.
Εάν θέλετε επόμενο θα πρέπει να σχολιάσετε :) Έρχονται πολλές εξελίξεις που δε μπορείτε να φανταστείτε!!
