Our Way Out | taejinkook

3 - "Ruhu Kayıp Alfanın Kalbi Kırık Meleği"

Anne!" İnce çocuk sesi çınlıyordu çiçekli bahçelerin içinden. Minik parmakları uçurtmanın ipine sıkıca tutunmuştu. Kahkahalar güneşli güne daha da ışıltı katıyordu. Yanında küçük bir beden daha vardı. "Seokjin, yavaşla!" diyordu kıkırdıyarak.

"Hayır,hayır annemin görmesi lazım, o, uçurtmalara bayılır!"

Burası neresiydi? Bu koca bahçe, yanındaki küçük beden, elindeki uçurtma ve kalbindeki masum mutluluk. Tüm bunlar neden vardı Seokjin'in aklında parça parça?

"Anne.." neşeli ses tıpkı bir cam parçası gibi kırılıp da gözyaşlarına bulandığında elindeki uçurtma, karanlık gökyüzüne karışmıştı. Küçük Seokjin önündeki eve baktı. Pencerenin gösterdiği kadarıyla annesi perdenin ardından ona bakıyordu. Fakat bu sefer o nazik, iç ısıtan gülümsemesi solmuştu. Gözlerinde yaşlarla birlikte keder doluydu.

"Kaç. Seokjin. Kaç."

Ağzını oynattı genç kadın. Sesi duyulmamıştı ama Seokjin'in kafasında sanki, kelimeler çığlık atıyordu.

Kaç demişti annesi.

Ama neyden?

Cevaba ulaşamadan, gördüğü görüntüyle donakalmıştı küçük çocuk. Annesinin kafası birkaç saniyede gözlerinin önünde parçalara ayrılmış, kırmızı sıvı uzun camı boydan boya kana bulamıştı.

Küçük çocuk transtan çıktığında titreyen bacaklarıyla öne atıldı, haykırdı, ağladı ve dizleri üzerine düştü.

Annesinin kanına bulanan ev yangınlar içindeydi. Sıcaklık rüzgarla beraber taşınıp da yeşil çimlere, oradan da gözyaşı akıtan çocuğun yüzüne çarptığında Seokjin hafifçe kafasını kaldırdı.

Onları gördü.

Kurtları.

Karanlık bakışlar, kızıl - mavi gözler..

Bulanık da olsa ifadeleri acımasızdı, bunu o küçük yaşta olan Seokjin bile kestirebiliyordu.

Kurtların kini ve nefreti minik çocuğun kanını dondurmuştu.

Hıçkırıkları arttı miniğin. Seokjin boğuluyormuş gibi hissediyordu. Yine de zayıf bacaklarından güç alarak doğruldu. Başı dönüyordu, bulanık görüş alanı sayesinde nereye gittiğinin farkında bile değildi.