နှစ်ပတ်...
နှစ်ပတ်ရှိပြီ။ ကျွန်တော်ကလည်း စကားစပြီးသွားပြောဖို့ မစဥ်းစားမိသလို Tenကတော့ ကျွန်တော့်ကို သိမှာတောင် မဟုတ်လောက်ဘူး။
သူ့ဘက်က ကြည့်ရင် ကျွန်တော်က သူတင်သမျှ artတွေ ပုံတွေကို reactပဲပေးနေရတဲ့ fanတစ်ယောက်သာသာ ပါပဲ။ Tenက idolဖြစ်ရင်လည်း ကောင်းသား။ အဲ့တာမှ concertတွေ လုပ်ရင်သွားလိုက်၊ fan meetingတက်လိုက် လုပ်လို့ရမှာ။ အခုတော့ ပန်းချီဆရာပေါက်စလေးနဲ့ ရင်းနှီးဖို့ ဘာလုပ်ရမယ်မှန်းမသိ။
ထယ်ယုံး စောစောနိုးနေတာနဲ့ အိပ်ရာထဲ ဟိုလှိမ့်ဒီလှိမ့် လုပ်ရင်း Tenအကြောင်းတွေးနေမိတယ်။ ဘယ်လိုလုပ်မှ နီးစပ်နိုင်မလဲဆိုတာ သူလည်းမစဥ်းစားတတ်တော့ဘူး...
ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်ဖွင့်ဖို့ ရောက်လာတော့ ဆိုင်ရှေ့မှာ အဘွားအိုတစ်ယောက်က အိတ်လေးတစ်လုံးလွယ်ပြီးထိုင်နေတာမို့ ထယ်ယုံးလည်း တံခါးဖွင့်ဖို့ အဆင်မပြေတာနဲ့ အဖွားနား သွားလိုက်တယ်။
"အဘွား ကျွန်တော်ဆိုင်ဖွင့်ချင်လို့ ခဏလောက် နေရာနည်းနည်းဖယ်ပေးလို့ရမလားဟင်.. ပြီးရင်လည်း အဘွားကို ကော်ဖီနဲ့ မုန့်နဲ့ဧည့်ခံပါ့မယ်"
အဘွားအိုလည်း တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ထယ်ယုံးကို မော့ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်ကာ တုတ်ကောက်ကို အားပြုပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း မတ်တပ်ရပ်လိုက်တယ်။ ထယ်ယုံးကလည်း အဘွားအိုကို ထူပေးလိုက်ပြီး ဆိုင်တံခါးဖွင့်ကာ အဘွားအိုကို ဆိုင်ထဲ တွဲခေါ်လာတယ်။
"အဘွား ဒီခုံမှာထိုင်ပြီး ခဏစောင့်နော်.. ကျွန်တော် ကော်ဖီပူပူလေးနဲ့ ကန်စွန်းဥမုန့် လုပ်ပေးမယ်"
ထယ်ယုံးလည်း ပြောပြီးပြီးချင်း အဘွားအိုစားဖို့ သွားလုပ်ပေးနေတုန်း ဆိုင်ဖွင့်ဖို့လည်း တလက်စတည်း ပြင်နေတာမို့ အဘွားအိုလည်း အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ ထယ်ယုံးကိုကြည့်ကာ ပြုံးနေလေရဲ့။
*ဒီကလေးက အခုထိ အရင်လိုပဲ.. မပြောင်းလဲသေးဘူး*
အဘွားအိုက ဆိုင်ထဲ သေချာကြည့်ပြီးမှ ထယ်ယုံးလာချပေးတဲ့ ကော်ဖီနဲ့ မုန့်ကို မြိန်ရေယှက်ရေ စားရှာတယ်။
