Soğuk penceremden sızan bahar güneşi odamın kasvetli havasında boğulmakta. Saniyeleri ardın sıra dizip sabahı getirdiğim ecel gibi bir gecenin ertesi. Ne olmuştu, ne olmuştuk hatırlayamıyorum. Hatırlamaya çalıştıkça dünyanın yükünü tek başına sırtlanmış gözlerim yaşlanıyor. Bir sigara daha, belki düzelir herşey dumanın gri tonlarında. Oysa ne güzel hayallerimiz vardı onunla. Onunla heryer aydınlık herşey anlamlıydı. Ya şimdi? Daha ilk günden acemiliğini çektiğim onsuzlukla bir ömür geçirmek mümkün mü acaba? Kafamda tonlarca soru, onlarca soru işareti var. Şu nakış nakış işlediğim yapbozun en eşsiz parçaları kayıp. Tüm cevaplar odama dağılmış. Dağılmışın parça parça her şişede. Tanrım benden bu kadar. Ya beni yanına al, yada yanımda olduğuna dair bir işaret ver.
