Suretini çizdiğim buğulu camlardam seyre daldım yağmuru. Anlam yüklemeye çalışsam da şu camlar tuz olup ciğerlerime doluyor. Üzerime üzerime çekiyor hayat tüm kozlarını. Heryer siyaha boyanıp anlamını yitiriyor. Sıradan bir günün sıradışı sessizliği kulaklarımızı sağır ediyordu. "Bitti!". Demek yılların özeti tek kelime, beş harfe sığabiliyormuş. Dünyalar kadar sevdiğim kalbine kainatı sığdırmışta bir bana kapalıymış. Meğer günlerce karanlık kalan gündüzlerin bir derdi varmış. Peki ben? Ben onun uğruna belalı kelimelere sevdalıyken, o nasıl olurda beni evrenin en acımasız sayfasında bir noktanın soluna sığdırabildi. Nasıl yani? Oyun bitmedi şef. Açın ışıkları!
