Harder

Nje ndeshje rruge, part 1

1980

I vogli Robert ishte vetem 9 vjec kur kishte ndeshjen e pare te futbollit ne jeten e tij. Nje enderrimtar i vogel qe mendonte vetem se si te bezdiste te tjeret e te kalonte kohen me shoket.
Ai ishte nje djalosh i dobet e disi i shkurter, me pak fjal i imet ne trup. Kishte floke te verdha si cdo rus i mundshem dhe gjithmone qendronte me nje buzeqeshje ne fytyre.
Miku i tij me i mire ishte Alan Darlis, nje afro amerikan qe ishte larguar nga Shtetet e bashkuara per te jetuar ne Moske bashke me familjen. Roberti ishte femije i vetem por ai mjaftohej me shoqerine e Alanit. Babai i tij, Vladimir Delioski ishte nje burre mjaft i respektuar aty ne Moske.
Ai ishte kopshtar e megjithate vlen te permendet aftesia e tij ne arte marciale e luftarake. Zoti Delioski kishte nje nje aristokraci franceze e gjithmone ishte i dashur me te shoqen e djalin e tyre te vetem , Robertin.
Ne shkollimin e tij ai nuk arriti te marre ndonje diplome, megjithate gjeja me e rendesishme qe ai fitoi ishte zemra e Marias. Maria Delioski u njoh me Vladimir ne nentorin e vitit 1970, ata u dashuruan e dashuria e tyre u finalizua me lindjen e Robertit, i cili erdhi si nje bekim ne jeten e tyre. Maria ishte lindur ne Krete te Greqise por qe e vogel ishte larguar drejt Moskes.
Ajo punonte si mesuese matematike ne shkollen "Josif Tito" ne nje fshat prane Moskes. Roberti, packa se ishte nje femije i bezdisshem, ishte gjithashtu shume i zgjuar dhe i drejte.
Kjo e sotmja ishte nje dite e vecante per te, ai do te merrte pjese per here te pare ne nje ndeshje futbolli ne rruget e Moskes.
Kur arriti te "fusha e lojes" nuk mundi ti besonte syve, dhjetra njerez te mbledhur aty per ate ndeshje, dhjeta qytetare te zones qe prisnin me padurim lojen e djemve te vegjel. Gjithcka ishte gati, loja sapo kishte filluar. Minutat kalonin dhe Roberti nuk po gjente dot veten, vertet nuk ishte Messi ne futboll por po luante tmerrsisht keq. Ndeshja mbaroi dhe skuadra e tij humbi. E cdo fytyre u kthye nga djaloshi, si per ti thene:

-Ti nuk vlen!

Mes ketyre fytyrash ish dhe fytyra e te atit. Kur u kthye ne shtepi Roberti nuk kishte aspak oreks. Shikonte me admirim te atin e mendonte:

-Pse smund te jem dhe un kaq i madh?

Ditet kalonin dhe Roberti kuptonte qe jeta nuk esht thjesht nje loje futbolli, djali duhet te ngrihej e te merte veten.
Roberti isht enderrimtar, vazhdimisht mendonte te behej edhe ai po aq i forte sa i ati, vazhdimisht shikonte fotot e vjetra te te atit kur ishte ne moshen e tij.
Mbaj mend nje moment kur ai , ne fshehtesi te plote kishte sajuar nje palester dhe kalonte gjithe diten duke u stervitur. Ishte qesharak, por edhe i vendosur. Pasi kishte kaluar 1 jave nga ajo ndeshje, Roberti degjon deren te trokase dhe shkon ta hape. Para tij shfaqet Alani, si gjithmone me nje buzeqeshje ne fytyre.

-Pershendetje Robert!

-Oh, ckemi, nuk e mendoja se do vije.

-Me ra rruga ketej e vendosa te te bej nje vizite.

-Shum mir te ka shkuar ne mendje

-Je ende i merzitur per ndeshjen Robert?

-Eh, le te themi qe e kam marre disi veten.

Keshtu femijet vazhduan te bisedonin e te luanin per ore te tera. Ata ishin te lidhur fort si vellezer, e nje ndeshje futbolli kurrsesi nuk mund ta demtonte lidhjen e tyre. Si pa kuptuar koha kaloi e u erresua.

-Bobo, si do ja bej tani, si do te kthehem ne shtepi kaq von?! - Therriste i pikelluar Alani.

-Mos e vrit mendjen, Do shkojme bashke! - E ngushelloi Roberti.

Keshtu ata u nisen drejt shtepise se Alanit, e cila ishte rreth 15 minuta larg. Rruga dukej e qete dhe ende nuk qe errur plotesisht. Pas afro 15 minutash Ata arrijne te shtepia e Alanit, i cili ishte vetem ate nate pasi prinderit ishin kthyer ne LA per arsye pune.
Pasi e pershendeti nje cope here, Roberti morri rrugen per tu kthyer ne shtepi. Papritmas degjohet nje dere e vjeter prej druri qe hapet, menjehere nje qen i madh sa nje ari vihet ne ndjekje te djalit.

-Vrapo! Vrapo!-U degjua nje britme.

Per nje moment djalosht vrapo por si pa qe skish shpetim u kthye dhe filloi te bertase me te madhe. Gati sa nuk ja plasi se qarit.
Fatmiresisht nje burre arriti ta mbaje qenin ne momentin e fundit.
Ai dukej nje burre i gjate e trupmadh, me nje ze autoritar e sy te zinj, Do ju thoja dhe per floket c'ngjyre i kishte, por nuk kishte fare floke, madje as vetulla. Veshtur me nje kemishte te bardhe e me nje unaze gjigande te gjelber ne dore.

-Kujdes more djale, nuk e di ti qe kjo rruge naten eshte e rrezikshme!

-Me falni zoteri, por ishte dicka me rendesi,

-Nejse tani je i sigurt, nga te kemi more djalosh?

- Un banojn keto ne Moske, 2 rrugica me poshte.

-Si quhesh?

-Robert zoteri, Robert Delioski.

-Delioski thate? Nejse tani mund te shkosh, rruga esht me e sigurt qe tani e tutje.

Pasi e falenderoi serisht Roberti vrapi per ne shtepi, Aty takoi vetem te emen pasi i ati kishte dale per arsye pune.

-Po ku ishe more djale?

-Me vjen keq nene, ishta te shtepia e Alanit

-Po te qeni i madh i familjes Roderham si ja bere?

-Fatmiresisht nje burre i madh e qeroz me ndihmoi.

-Po cte jete ky zoteri?! - Mendoi e ema.