Your a Property of Mine"

Chapter 2

Its been a while, when I left him at the living room.Baka naiinip na yun sa kakahintay saakin kaya minadali ko lang kunin ang aking cellphone at isang maliit na clutch bag.
Pababa na ako nang hagdan nang marinig kung umaandar na ang helicopter na sasakyan namin pabalik ng Maynila.
Dumaan ako sandali sa living room para tignan kung andyan pa siya, pero nabigo ako. Sino nga ba naman ako para hintayin nya talaga malamang nauna na yun sa sasakyan.

Napangiti na lang ako na mapait, kung ano nga lang ba ang papel ko sa buhay nya. Isang obligasyon na sya, ang syang nagpuno dahil sa pangako nya sa mga magulang ko na hindi nya ako papabayaan, isang lang naman akong alagain.

"Let's go?" Natigil ako sa pagsesenti ko, when there's someone who whisper something at my ear at muntik na talaga akong mapasigaw sa gulat.
I suddenly turn my head towards the person who will give me a heart stroke.

"Yeah." I immediately reply.

When I look directly at his eyes I think na parang tumigil ang ikot ng mundo ko at naka pokus lang ito sa nag iisang taong laging nagpaparamdam sa akin ng hindi maipaliwanag na emosyon na sa kanya ko lang parati nararamdaman.

I notice that he, keenly observing me even though the smallest details na makikita nya sa mukha ko ay inoobserbahan nya.

Binaling ko na lang ang ulo ko sa ibang direksyon at nagdahan - dahang umalis palabas dahil baka ano pa ang masabi ko sa kanya na hindi dapat.

Nauna na ako pumunta sa labas and I know na his behind me staring right through me, cause I feel that firey eyes at my back na kahit nakatalikod ako ay parang nanunuot talaga ang mga titig nya.

Paakyat na sana ako ng bigla na lang dumulas ang kamay ko sa may handle ng helicopter papasok sa loob.
Muntik na akong mahulog when I suddenly felt his hand handling the both side of my hips at sya na mismo ang bumuhat sa akin papasok sa loob.

Nung nakapwesto at maayos na ang lahat ay bigla umaandar na kame at ready to take off na, bigla na lang sya yumuko sa harapan ko, nung una akala ko pinagsasamantalahan nya ako yun pala inayos nya lang yung pagkakakabit ng seat belt ko.

"Thank you." Sabi ko.
Alam ko kanina pa ako nagpapasalamat sa kanya at siguro naiinis na sya dahil kung hindi dahil saakin eh, baka nagpapahinga na sya ngayon dahil sa mahigit isang buwan nyang pananatili sa New York dahil sa mga business deals na dapat pag aralan talaga at isa pa napakalayo ng America sa Pilipinas kaya dun muna sya. At ngayon na nakabalik na sya ako kaagad ang naging problema nya.

Nang nasa ere kame ni wala man lang ang nagsasalita at ang maliit na ingay ng helicoptet ang naririnig ko dahil sa ear protection na isinuot namin.

Matapos ang nakakabinging katahimikang nangyari sa amin ay nakarating na din kami dito sa Maynila. Siguro mahigit kumulang isang oras din ang naging byahe namin bago kami nakarating dito sa mansyon nya.

"Thanks God, we finally arrive safe and alive,"
Nauna syang bumaba at hindi ko aakalaing hihintayin pa nya ako para alalayan ulit.Pagkatapos nun dumiretso na ako sa loob ng kitchen dahil hindi pa ako kanina tapos kumain ng inistorbo nya ako sa aking sariling bakasyon.
Di ko akalaing susunod din sya sa kitchen at hindi katulad ko, sya nag prepare para magluto samantalang ako maghahalungkat sana ng mga junk foods, pero hindi pa yata nakapaggrocery si Manang Lorna.
Umupo na lang ako sa may counter at pinagmamasdan syang magluto ng ulam, na hindi ko alam kung ano ang tawag dun, kasi hindi rin naman ako nagluluto.

Habang nagluluto sya bigla kung naalala kung paano kame unang nagkita at kung paano ko sya naging guardian.
..........................

Flashback: