Άς γράψω, λοιπόν, κι εγώ, ως γράφουσιν πολλοί, πλείστοι εξ ημών μιάν προσωπικήν εξομολόγησιν, ή αφορά εις τα παρόντα μου συναισθήματα• να ιδώ, τί θα καταλάβω(!)
Περιπατούσα "παρά θιν αλός"(Ομήρου Οδύσσεια), όταν το είδα• το φεγγάρι• κι άλλες ημέρες, πολλές, τό'χα ιδή, αλλ'απόψε δεν έδειξε έλεος• το Γλυφαδιώτικο τοπίο, μ'όλην την αποστροφή, που φέρνει, κατά μικρόν, ομόρφυνε μόλις εμφανίστηκε η ολόχρυση πανσέληνος, όπως λένε οι λογοτέχνες του καιρού 'μας. Με το φεγγάρι, άριστες και παθιασμένες σχέσεις πάντα κρατούσα• μέχρι που ήρθε η ώρα να την αγκαλιάσω..ποιά; ρωτάς, έ; Σαν αστείο μού φαίνεται, γιατί κι εγώ, ρωτιέμαι ακόμα•την λέγαν τάχ' Έρωτα; Αγάπη; Πάθος ή μήπως γυναίκα; Δεν το ξέρω• ξέρω όμως, ότι μου ξύπνησε; γέννησε; μάλλον το δεύτερο, έναν άλλον εαυτό• τον σοβαρό, τον veritablè εαυτό, χωρίς πιέσεις, καταπιέσεις και ενοχές• μέχρι που ! Ά, εδίψασα, συγχωρέστε μου, μέχρι που έφυγε, ω ναί! Γιατί; έλα ντέ; Το θέμα είναι, ότι κ' εκείνη έχει αισθήματα...μην της το 'πήτε όμως..Καλήνυχτα.
