Ruhumu yitiriyordum. Kalbim, suçluluk duygusuyla yanıp tutuşuyordu. Küçük bir rüzgarla savrulan yaprak misali güçsüzlüğümü koruyordum.
Beynimin saklı köşelerinde hep aynı an canlanıyordu. Sisli bir yerde kayboluyordum. Çoktan bilinmezliğe yol almışt...
Elimde tuttuğum kibrit kutusunu açtım. İçinden bir kibrit alıp kutunun kenarına sürttüm. Bakışlarım alevlerle buluştuğunda geçmişe hüzünlü bir gülümseme sundum.
Kibriti bırak.
Bırak ki geçmiş sadece bir külden ibaret kalsın.
Şimdi tek yapabileceğin bu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu bölümü tanıtım olarak düşünebilirsiniz.
Bu kurgu 4 yıl boyunca birçok düzenleme geçirdi :') İlk göz ağrımın daha fazla taslak olarak kalmasını istemiyorum. Bu yüzden böyle bir giriş hazırlamayı daha uygun gördüm.
