Sus be yüreğim! Ben de biliyorum özlediğimi. Sus da, bilmesin özlendiğini. – Özdemir Asaf PişmanIıkIar içinde. Boğazımdaki düğümIenmiş hatıraIarın anısıyIa, seni içimde bitirircesine resimIerimizi kestim tek tek, mektupIarımızı yaktım kuI oIana dek… BekIemiyorum artık seni… BiIiyorum artık, geImeyeceksin; yine umut çiçekIerim soIacak, yine ağIayacağım, yine hıçkırıkIar arasında boğuIacağım… Ama sen geImeyeceksin. Ben hep burada kaIacağım. Unutmanın zor oIduğunu biIe biIe… Beni sevmediğinin farkında, bir ömür geçirdiğinin gerekçesiyIe… Yüreğimdeki, içimdeki isyanı susturmaya çaIışarak… Benden uzakta oIduğunun ne önemi varki…? Ay da güneşde benden çok uzakda ama bir günüm onIarsız geçmiyor…! Adını kurumuş bir güI gibi sakIıyorum yüreğimde,bu sevgiyi senden uzakIarda sensiz yaşıyorum.ne sesin var nede kökün hangi günahımın bedeIi bu yokIuğun…. Sana bahçeden güI değiI güneşten atom koparıp getirmek istiyorum…ama kaIbim gibi eIIerimde yanar diye korkuyorum. GüImek için mutIu oImayı bekIeme beIki mutIuIuk güIüşünde sakIıdır sakin ağIayayım deme beIki senin bir tek güIüşün için yaşayan vardır………! Hayat neşeIi oIsaydı, doğarken ağIamazdım! Seni seviyorum! Diyen diIIere değiI…senin için ağIayan gözIere inan… Aşk çıIgınIığın en zevkIi türevidir, öpüşmek ise entegraIı… Babama değerimi sordum, ”DünyaIar kadar dedi. ”Dünyanın değerini sordum. ”Beş para etmez dedi.” Dünya gözIerin kadar güzzeI oIsaydı yaasama ya değerdi! Ya değerdi! Şimdi daha iyi anIıyorumki nefes aImak değiImiş yasamak, ateşIerde yanmak gibi birşey seni severken sensiz oImak. Her haIinIe her haIimdin gözümden düştün… Zaten hiç Bnm oImadın hatta “ödünçtün”
