SINNERS. BTS [✓]

twelve; e

ZAZDROŚĆ

uczucie niezadowolenia lub niechęci wywołane z powodu cudzych zdolności, cech lub szczęścia

antonim: podziw

Park Jimin zazdrościł jej tego, jak bardzo była piękna.

Mężczyźni zazwyczaj wolą, gdy nazywa się ich przystojnymi, ale on nie miał nic przeciwko, gdy ktoś nazwał go pięknym.

Dziewczyna, w przeciwieństwie do niego była sumienna i pracowita. Nastawienie chłopaka można było śmiało nazwać pesymistycznym. Dlatego też nigdy nie przykładał się do czegoś za bardzo. Może i oddawał pracę domowe w terminie, ale podczas ich wykonywania miał tendencję do prokrastynacji.

Był zwyczajnym licealistą. Nie różnił się niczym specjalnym od każdego ucznia. Tak jak swoi rówieśnicy miał miało czasu na sen i worki pod oczami, a jego ulubioną godziną podczas dnia w szkole była ta, podczas której mógł coś zjeść.

Skupiał się na negatywnych rzeczach w sobie, a w innych widział same pozytywy. Nieustannie ogarniała go niepewność i brak pewności siebie. Niemal cały czas porównywał się do innych.

Jaki on jest dobrze zbudowany.

Wow, jego skóra jest taka gładka.

Nie wierzę, że udało się mu dostać najlepszą ocenę w klasie.

Dlaczego nie mogę być taki jak oni?

Ona to zauważyła. Widziała jego niepewność.
Nie lubiła jego pesymistycznego podejścia i tego, że nie widział w sobie nic dobrego.

- Jimin, wszystko w porządku? - Zapytała jednego dnia, siadając obok niego na stołówce. Jimin był zaskoczony jej obecnością, ponieważ dziewczyna zawsze jadła lunch ze swoimi przyjaciółmi.

- Tak, jest okej. - Powiedział ledwo słyszalnie, gdy dziewczyna popijała sok ze słomki.

- Pogoda jest dziś naprawdę ładna, prawda? Nienawidzę deszczu.

- W takim razie, nie polubisz mnie. - Odparł.

- Nie mów tak. Jimin, każdy ma zalety i wady. Nie ma ludzi idealnych. Nie rozumiem, dlaczego myślisz, że każdy w tym pomieszczeniu jest lepszy od ciebie? Ja nie jestem idealna, ty nie jesteś idealny, ale nie ma w tym nic złego. A teraz chodź ze mną na boisko. Szkoda marnować tak pięknego dnia. - Powiedziała, wstając z ławki i otrzepując swoją spódniczkę. Po chwili złapała nastolatka za nadgarstek, a on posłusznie ruszył za nią.

Zastanawiał się nad jej zachowaniem. Nie rozumiał, dlaczego marnowała na niego swój czas. W głębi duszy jednak dziękował jej rodzicom za to, że sprowadzili ją na ten świat.