BİR ADIM GEL

Leyla ile Mecnun

Can'dan:

Ben, sen hep benim ol,benimle kal istiyordum.

Ayçin'den:

O gece uyuyamamıştım.Bana en çok değer veren kişilerden birini kaybetmiştim.Önceden evde kimse yokken odama kapanıp şarkı söylerdim o geçerdi aklımdan her şarkının en az bir sözünde ama mutluydum, mutluydum şarkıları yüksek sesle söyleyebiliyordum.

O günden sonraki gün okuldan geldiğimde yine evde yalnızdım, mutsuzdum, Alya bugün okula gelmemişti.Bana en hitap eden şarkıyı söylemeye başladığımda yine o geldi aklıma ama bu kez yarıda kesildi sözler.Harfler dudaklarımda kayboldu yavaş yavaş.Gözlerim benden izin almadan yaşlarını dökmüştü ortaya.İstemsizce elim ağzıma gitti.Gözlerim yaşlarını ardı ardına sıralarken kapı çaldı.En korktuğum şeydi ben ağlarken eve birinin gelmesi, annem ise en işe yarayan şeyi söylerdim.

"Duygusal bir film izledim de dayanamadım."

Gelen annem değildi.Hatta kapıda kimseler yoktu, mahallenin uslanmayan çocukları olduğunu düşünerek içeri girip balkon kapısından baktım yine kimse yoktu, bu kez aşağıdan birinin çalıp yukarı çıkabileceğini düşünerek tekrar kapıya geldim ve yine yoktu kimse.İçeri girerken Can açtı kapıyı 'Belki o kapıyı çalmıştır bir şey söylemek istiyordur fakat utanmıştır içeri girmiştir şimdi ise söyleyecektir.' diye düşünerek dudaklarıyla gözleri arasında gidip geldi gözlerim.Tek kelime dahi söylememişti.Kapıyı açtığından beri yüzüme bile bakmamıştı.

"B-biri çaldı kapıyı ama göremedim sen gördün mü?"
Yüzüme döndü gözleri, ağladığımı gördüğünde yanıma doğru yaklaştı.

"Sana ağlamak yakışmıyor."

Gözlerimin içine 10-15 saniye bakıp koşarak aşağı indi ben de arkasından gittim.

"Can, barışalım, lütfen."
"Önceden ne olurdu hatırlıyor musun?Ben senden özür dilerdim hep seni kırmamak için, hatam olmasa bile seni kaybetmemek için özür dilerdim ama şimdi sen..."
"Tamam, biliyorum ama ben de kaybetmek istemiyorum seni."
"Geçen kavga etmiştim hani 'Allah belâmı verdi demiştim.' O gün neden, kimden dayak yedim biliyor musun?Sana tutulan birine karşı seni korumaya çalışırke‐"

Başım dönmüştü, garip bir ses kopmuştu önümde.Can'ı görememiştim, başımı sola çevirdiğimde bir araba ters dönmüştü, o ise yerdeydi.Neye uğradığımı şaşırmıştım , kendime gelir gelmez insanların koştuğu yere doğru koştum.

Yanına oturduğumda başımda garip sesler vardı.

"Ambulans çağırın!"
"Oğlum, iyi misin?"
"Kızım sen arkadaşı mısın?"
"Ambulans çağıran oldu mu?"

"Can!" Birtek bu kelime çıkmıştı ağzımdan sadece ismini söyleyebilmiştim bu kez izin almışlardı gözlerim gözyaşlarımı ortaya dökerken.
Gözlerini açtığında beni gördü.

"Uyuma Can, benim için lütfen!"
Beni büyük ihtimal duymuyordu
Daha fazla dayanamadığında gözlerini tekrar kapattı.Çığlık atmak istiyordum.Ambulans geldiğinde ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.

Paramediklerin beni yönlerdiği yere geçtim.Yol boyunca korkuyla titredim.Hastaneye geldiğimizde bir kaç dakika sonra annesi ve babası gelmişti.

Emine Teyze çok ağlıyordu, Tarık Amca ise duvara yaslanmış düşünüyordu ben de kendime oturacak bir yer bulup oturmuştum.

"Normal odaya alıyoruz, çok fazla yormayın lütfen, dinlenmeye ihtiyacı var."

Kafamın içinde döndüğünü sandığım seslerin aslında doktorun sesi olduğunu gözlerimi açınca anlamıştım ,uyuyakalmıştım demek ki. Annesi uyandığımı gördüğünde ayağa kalktım, başımı okşadı.