Suite
*****
RITA thought that everything will be fine after that press conference, but things kept getting worse for her. Okay lang sa kanya noon na masabihan ng kabit o ng kung anumang salita. But when it comes to her mother, she can't just kept her mouth shout. Makikipag-away talaga siya.
"Feeling ko talaga nilandi niyan yung anak ni Gov. E di ba may girlfriend 'yon noon? Parang ilang buwan pa lang silang hiwalay nung nakipag-date siya diyan kay Rita." Narinig niya ang bulungan ng mga tao sa kabilang table, kung bulungan nga ba'ng maituturing 'yon. Mukhang narinig naman ng halos lahat ng tao sa canteen.
She kept her cool. Palalampasin na lang niya lahat ng maririnig niya. Isipin na nila kung ano ang gusto nilang isipin tungkol sa kanya. Basta ang mahalaga alam niya kung ano ang totoo. Wala siyang inapakan kahit na sino. It wasn't even her decision. Sumusunod lang siya sa utos sa kanya.
"Malandi kasi 'yung nanay niyan. Siguro inakit lang si Congressman. Panigurado doon 'yan nagmana sa makating nanay niya."
That was the end of it. Pagsalitaan na siya ng kung anu-ano ng mga ito. Huwag lang ang Mama niya. Nananahimik na ito at walang kaalam-alam sa nangyari. Besides, these people doesn't know a thing about her mother. Kaya wala silang karapatan na pagsalitaan ito ng ganoon. She stood up was about to say something when someone did it for her.
"How can you say harsh words towards someone you've never met?"
Napalingon siya sa nagsalita. She felt relieved to see her brothers.
Bruno was looking straight on the other table. He looked angry. He was the hotheaded between the two. Madalas na mapaaway kahit sa university. While Dave, on the other hand, went straight to her.
"How can you stay calm while hearing those words?" Dave looked so concerned. "Are they treating you this way for too long? You should have told Papa!" Tumaas ang boses nito.
The people from the other table panicked. Hindi alam kung ano ang gagawin. Halos lahat ay nakatingin na sa kanila.
"Get their names."
She heard the people whispering. She saw the bodyguards blending in with the people. That's what they usually do: disguised as an ordinary employee. Ngunit nakasunod pa rin ang mga ito sa kanya madalas. Hindi nagsusumbong ang mga ito sa nangyayari sa kanya dahil pinakikiusapan niya.
Sa dami ng tao ay nahanap niya ang pares ng mga matang iyon: her best friend's eyes. Puno ng galit dahil sa araw-araw nitong naririnig na masasakit na salita mula sa ibang tao.
Jake got his phone. Tila may kausap na kung sino. Nilingon niya si Bruno. Kabababa lang ng phone nito. Napapikit siya. Lalo lang lalaki ang gulo dahil sa ginawa nito. Lumapit siya sa kapatid para kausapin ito ngunit kitang-kita niya sa mukha nito ang inis at galit. There's nothing she can do about it now.
"Bruno, please. Don't tell Papa. I can solve this problem alone." Pakiusap niya.
Bruno looked at her. "No, Ate. These people won't surely stop saying harsh words to you and your mother unless they're taught. Let's see how Papa will react." Muli itong bumaling sa kabilang table. "You messed with the wrong one this time. If my Ate won't speak out about this, Dave and I surely will."
"Yeah," segunda ni Dave. "Do not mess with Congressman's first born."
"Wait---"
Hindi na siya nakapagsalita pa nang akbayan na siya ni Dave para umalis doon. They wouldn't even allowed her to look back. Kahit pa ano'ng gawin niyang pakiusap sa dalawa ay tila bingi na ang mga ito. They just couldn't let it go, especially that they heard it themselves.
