One Shot Story

First Time

(Zawgyi)

ေဆာင္းဦးဝင္စမို႔ ျပတင္းေပါက္ကတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလညင္းက လူကိုခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္သြားေစတယ္...

စာၾကည့္စားပြဲမွာ ထိုင္ၿပီးအိပ္ငိုက္ေနတုန္း ေအးလာတာမို႔ ျပတင္းေပါက္ကို လွမ္းပိတ္ဖို႔အလုပ္မွာ လမ္းထိပ္အုတ္ခုံဆီမွ လြင့္ပ်ံလာတဲ့ ဂစ္တာသံက #မူပိုင္႐ွင္မႀကီးမမခိုင္

" ငနဲသားမ်ားမေအးၾကဘူးလား မသိဘူး.. ခင္ဗ်ားတို႔ မမခိုင္က အခုခ်ိန္ဆို အိပ္ရာထဲက နတ္သားတစ္ဖက္ငါးရာကို အျပန္အလွန္ေပးစားေနေလာက္ၿပီ "

ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ရင္း ျပတင္းေပါက္ကို ပိတ္လိုက္တယ္....

သူမ်ားသားသမီးေတြမ်ား ေကာင္းလိုက္တာ
ေအးရာေအးေၾကာင္း သီခ်င္းေလးဆိုႏိုင္တဲ့ဘဝ...
ကိုယ္ေတြမ်ားက် ေသရင္ကိုယ့္ေနာက္မပါတဲ့ စာေတြကို က်က္ေနရမွတ္ေနရတယ္... တကယ္ပါပဲ.. ပကာသနေတြ

*****************

" ဟယ္...ငါ့ေမာင္ ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္တာလဲ "

မနက္တိုင္း ေလာ္မဂၤလာျပဳေနတဲ့ တီေလးတစ္ေယာက္ ဒီေန႔ေတာ့ ပ်ားရည္ဆမ္းငွက္ေပ်ာသီးျဖစ္ေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ တိတ္တိတ္ေလးေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္အကိုႀကီးတစ္ေယာက္.. တီေလးနဲ႔စကားေျပာၿပီး ရယ္ေမာေနလိုက္တာမ်ား.. ေျပာကိုမေျပာခ်င္ဘူး..

ကြၽန္ေတာ္ေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာေတြ႔သြားေတာ့ မ်က္ႏွာေသနဲ႔စိုက္ၾကည့္လာသူက တစ္ေလာကလုံးသူ႔လုပ္စာထိုင္စားေနရတဲ့႐ုပ္နဲ႔... သူမ်ားအိမ္ေပၚလည္းလာေသးတယ္.. လူကိုလည္း အၾကည့္နဲ႔ေစာ္ကားေသး...

" အယ္...သားငယ္ ႏိုးလာၿပီလား "

ေတာ္ေသးတာေပါ့... တူေလးကို သတိရေသးလို႔
တီေလးရဲ႕မိတ္ဆက္ေပးမႈနဲ႔ ထိုအမ်ိဳးေကာင္းသားႀကီးအေၾကာင္း သိလိုက္ရတာက pilot တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး အခုက ခြင့္ရလို႔ျပန္လာတာဆိုတဲ့အေၾကာင္း..အရင္က အိမ္ခ်င္းကပ္လ်က္ေနခဲ့ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေမြးၿပီး ႏွစ္ႏွစ္သုံးႏွစ္ေလာက္မွာ ေျပာင္းသြားလို႔မမွတ္မိတာဆိုတဲ့အေၾကာင္း... ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို မေမးလိုက္ရပဲ ေအာ္တိုသိလိုက္ရတယ္... တီေလးနဲ႔ကြၽန္ေတာ္က ဆယ္ႏွစ္ပဲကြာတာမို႔ ..ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ကြာတဲ့ထိုလူႀကီးကိုလည္း တမင္သက္သက္နဲ႔ 'ဦး´ လို႔သာ ေခၚပစ္ခဲ့တယ္...