Can Dostumun Yolculuğu

1. Bölüm

1. Kitabı bende olmadığı için 2. Kitaptan başlıyorum. Bölümlerin uzunluğu kadar yazmicam. Çok uzun oluyo. Kendim kısaltıcam.

Göle doğru uzanan ahşap iskelede güneşin altında otururken , şu kadarını biliyordum: Adım Buddy'ydi ve iyi bir köpektim.
Bacaklarımdaki tüyler de vücudumun geri kalan kısımları kadar siyahtı ama patilerjm zamanla hafifçe kırçıllaşmıştı. Ethan adlı bir çocukla uzun ve dolu dolu bir hayat sürmüş; çiftlikte, tam da bu iskelede tembel tembel yatarak bir sürü öğleden sonra geçirmiş, yüzmenin veya ördeklere havlamanın keyfini sürmüştüm.
Bu Ethan'sız ikinci yazdı. O öldüğünde, içimde o âna dek hissetmediğim kadar derin bir acı hissetmiştim. Acı artık biraz azalmış, karın ağrısını andıran bir sızıya dönüşmüştü; yine de her an içimdeydi. Yalnızca uykudayken yok oluyoru; çünkü rüyalarımda Ethan benimle birlikte koşuyordu.
Yaşlanmıştım; yakında çok derin bir uykuya dalacağımı biliyordum; tıpkı daha önce daldığım gibi.
Toby ismiyle geçirdiğim saçma sapan ilk hayatım sırasında, diğer köpeklerle oynamaktan başka gerçek bir amacım yokken öyle olmuştu. Adım Bailey'ken, sevgili çocuğumla ilk karşılaştığımda ve onu sevmek hayatımın tek amacı haline geldiğinde de öyle. Sonra Ellie adını aldığımda da. Ellie'yken bir mesleğim vardı, insanları bulmak ve kurtarmakla görevliydim. Buddy olarak sürdürdüğüm bu hayatın sonunda o derin uykuya daldığımda artım yeniden yaşama dönmeyecektim, amacımı gerçekleştirmiştim. Bundan emindin. Köpek olamk için artık bir sebebim yoktu. O yüzden derin uykuya o yaz veya gelecek yaz dalmam çokta önemli değildi. Ethan ve Ethan'ı sevmek nihai amacımdı, ben de bu amaca olabildiğince ulaşmıştım. İyi bir köpek olmuştum.
Yine de....
Yine de orada öylece oturmuş Ethan'ı ailesindeki çocuklardan birinin bacaklarını açmış, dengesiz adımlarla yürüyerek iskelenin ucuna doğru gidişini seyrediyordum. Çocuk yürümeye başlayalı pek uzun süre olmamıştı; o yüzden adımlarısarsıktı. Kabarık beyaz bir don ile ince bir tişort giymişti. Suya atlayıp onu o tişortten yakalayarak yüzeye, güvenliğe çektiğimi hayal edince alçak sesle inledim.
Çocuğun annesinin adı Gloria'ydı ve oda iskeledeydi; gözlerinin üstünde sebze parçaları, arkaya doğru yatırılmış bir koltukta hiç kıpırdamadan uzanıyordu. Elinde, küçük kızın beline bağlamış ipin bir ucunu tutuyordu ama ip gevşemişti; şimdi de çocuk iskelenin ucuna ve ardında uzanan göle doğru giderken ip arkasından sürükleniyordu.
Yavru kopekken kayışımı gevşek buldummu bunu daima keşfe çıkmak için bir fırsat olarak değerlendirirdim, küçük kız da aynı benim gibi davranıyordu.