Gabi ng Engkanto

Romel the Englisherist POV

My life was in peace - at least, that's what I believed. I am an ordinary person who loves to talk about mythical creatures, like aswang, manananggal, duwende, and others. Alam niyo yong others? Ah hindi? oh wag niyo na alamin, ndi ko rin alam yan ehhh. Hayaan na lang.

Not until something happened shuddered my life into broken pieces....

Ang oa naman nito - Author
Pakialamera mo talaga otor, nag moment ako hmp!

It was during a dark night and i'm in an unfamiliar place (wag niyo ko tanungin anong lugar, unfamiliar nga diba. Gigil niyo ako). Together with the cold wind embracing my glassy skin, dogs were starting to howl like an angry beast. Then, out of nowhere a dark shadow appeared and is now slowly approaching me. I was frozen (elsa ikaw ba yan?)... I was frozen for a moment because i'm afraid and slowly, I close my eyes and then...

and then...

and thennnn....

"AWWWOOOOOOOOOO"

Hep hep heppp (hooray, hooray, horayyy). Ang oa talaga nitong bida na to, ke haba haba na ng na kwento pero di man lang nagpakilala.

Ayyy di pa ba otor? Ayyy hehe sabog po.

I am Romel Gonzaga, 19 years young and a second year BSED - English major student. I'm living with Coco Chanel's saying that, "success is most often achieved by those who don't know that failure is inevitable" pagpapakilala ko sa sarili ko na animo baga'y nakasali ako sa pageant.

Wao oa mo talaga gorl eh no? Ganda ka? - Author

Hmp! vas2s mo talaga otor basag trip lang eh.

Balikan na nga natin ang kwento. Oh sasabihin niyo na nama na sanaol binalikan, asusss gasgas na iyan mga tenge sa internet love.

If you were curious as to how I end up here – in this creepy place, ndi ko rin alam kasi... kasiii... I just don't know. Parang bula ang lahat na parang na ""engkanto"" ako. Believe it or not, wala akong pake sa inyo ako bida rito, charoott..

Oo, tama na engkanto nga ako, kasi ang huling pagka alala ko naglalakad lang ako pauwi sa amin ng biglang nagbago ang kapaligiran (waooo magic). Ah basta, mas importante safety ko ngayon hahanap muna ako ng mapagtataguan. Byeee, aalis ang maganda.

I was walking in this hallway ng biglang.

"BOOOGGGAGGAGAGAGGA" di niyo maintindihan? Ako rin eh. Ah basta pusa lang pala may kinalabog, teka paano napunta si amorpusa rito?

Anyway, patuloy lang ako sa paglalakad at patingin tingin sa creepy na lugar na ito. Ang weird lang because the monuments and things here were so old na or let us say, ""antique"" mga ka edad pa ata ito ni Jose Rizal.

As I continued walking, I felt a presence behind and suddenly I got goosebumps, nagsitayuan ang lahat ng balahibo ko. Hep hep hindi yang balahibo na iniisip mo.

I doubled my walking speed and the presence is still there. Until, I ran till my heart's content baka bigla ako saksakin kung sino man yong nasa likod ko, nakuu sayang kagandahan ko kung masaksak ako. Patuloy lang ako sa pagtakbo hanggang sa mapagod ako at hinihingal na huminto. I roam my eyes around to see the place i'm into this time at parang nawindang ang aking sistema ng makita ko ang babaeng nakatuwad, sobrang takot ang aking nadama kaya nagtago ako, ngunit sa kasamaang palad natabig ko ang basurahan at nag ingay ang mga cans na laman nito. The moment the cans scattered to the ground ay siya namang paglingon ng nakatuwad na babae.

"Aaaahhhhh jusko, help me!! Ito na ata ang aswang dito" mahinang sambit ko habang patuloy na tumutulo ang aking sipon ay este pawis pala.