Die ene dag...

Die ene dag die mijn leven voorgoed veranderde...

Ik was 14 toen het gebeurde, toen mijn leven voor altijd veranderde. Ik vroeg me af of ik ooit nog zou kunnen leven zoals vroeger, of mijn leven ooit nog zou zijn zoals voorheen.

Ik werd, zoals elke morgen, gewekt door mijn wekker om half zeven. Veel liever wou ik gewoon nog even in mijn bed blijven liggen. Niet opstaan, gewoon rustig blijven dromen in mijn droomwereld, waar alles kon. Ik vond het zo zalig om door de wolken te zweven, of even een wereldreis te maken zonder te betalen.

Maar helaas... dat kon niet. Ik moest wel opstaan, want het was school vandaag. Het was elke dag school, en de lessen waren soms zo saai!
Het voordeel was dat ik Anna terug zou zien. Ze was op schoolreis geweest dus ik had haar al een hele tijd niet gezien. Ik miste haar heel erg en keek er erg naar uit om met haar weer te kunnen babbelen. Daar had ik dus wel zin in.

Als een halve zombie stond ik op en keek in de spiegel. Ik had gigantische wallen! Vlug een beetje make-up erop en me aankleden. Dan ging ik de trap af. Nu ja, eigenlijk strompelde ik meer. Verwonderd dat ik niet was gevallen, kwam ik in de keuken en trok mijn schoenen aan. Dan vertrok ik naar school met de fiets. Natuurlijk was het koud buiten en begon het ook nog eens juist te stortregenen, zodat ik al helemaal kletsnat was als ik op school aankwam. Dat vond Anna natuurlijk zeer lachwekkend. "Hallo Roos! Een beetje in de regen gefietst?", riep ze opgewekt. "Oh hallo", antwoordde ik zo opgewekt als ik kon, maar ik klonk nog steeds een beetje humeurig. "Oei, met je verkeerde been uit bed gestapt ofzo?", vroeg ze een beetje geschrokken omdat ik zo reageerde. Ik haalde mijn schouders op. Zwijgend liepen we verder. "Vertel eens, wat is er eigenlijk?", vroegt ze even later. "Hmmm, slecht geslapen", antwoordde ik. Toen ging de bel en dus liepen we naar de klas.

Het was een woensdag, dus de school was 's middags al gedaan, hoewel ik het gevoel had dat de dag een eeuwigheid geduurd had. Anna en ik zaten namelijk niet naast elkaar in de klas, en ik miste haar grapjes. Ik babbelde achteraf nog even na met Anna, nam mijn fiets en vertrok vervolgens naar huis. Toen begon het natuurlijk weer te regenen met als gevolg dat ik dus weer kletsnat werd. Daarom besloot ik om een kortere weg door het bos te nemen om toch zo droog mogelijk te blijven. Wanneer ik aan het bos kwam, besefte ik echter dat dit een slechte keuze was. Het pad lag er verschrikkelijk modderig bij en ik twijfelde of ik niet zou omkeren, maar omdat ik dan nog langer onderweg zou zijn, en dus nog natter zou worden, besloot ik toch door te fietsen. Het eerste deel ging wonderlijk goed waardoor ik meer en meer het gevoel kreeg dat dit een goede keuze was. Maar niets was wat het leek. Het volgende ogenblik kwam ik in de buurt van het beekje waar het altijd moerassig lag. Vandaag was de modder nog natter dan normaal, en ik kreeg echt spijt dat ik doorgereden was. Ik stapte van mijn fiets om zo snel mogelijk om te keren, maar tevergeefs.
Mijn fiets zat helemaal vast in de modder, zeker tot de helft van zijn wielen. Ik deed een poging om hem vooruit te krijgen, maar hij verschoof nog geen halve milimeter. Ik probeerde nog verschillende keren, maar hij wilde er echt niet uitkomen. Ik besefte maar al te goed dat ik te voet naar huis zou moeten gaan en vanavond om mijn fiets zou moeten komen. Maar ook dat bleek moeilijker dan verwacht. Mijn voeten zaten ondertussen al een heel eind vast in de modder en ik kreeg ze niet meer los. Het was onmogelijk om hier zelf nog uit te geraken. Ik had hulp nodig...

Wat er later die dag precies gebeurde, zal ik waarschijnlijk nooit weten. Het enige wat ik me herinner is dat ik nog een hele tijd geprobeerd had om los te geraken. Maar het ging steeds moeilijker, ik kon mijn armen en benen namelijk amper bewegen van de kou. Daarna, dat ben ik later pas te weten gekomen, was ik bewusteloos neergevallen.