Thoughts (*^▽^*)

Maling Akala

"Maling Akala"

Sabi nga nila, maraming namamatay sa maling akala. Isa ata ako sa mga nabiktima niyang bwisit na yan. 

You don't need to know who I am. Basta babae ako, kunware Mae pangalan, fourth year high school student at mahilig magdrawing. Other than those things, wala ka nang dapat malaman pa. Too much information will kill you. At hindi joke yun.

"Mae, lutang nanaman isip mo?" tanong ni Cha sabay kalabit sa 'kin with extra force, brutal yan eh. "Kanina pa tayo dismissed, you know? Ano, may balak ka bang hanapin ang kahulugan ng buhay mo dyan sa bintana?"

"Sabi ko nga lalabas na rin ako di ba? Atat ka eh." sagot ko naman. 

I rolled my eyes tapos sinundan ko na lang siya palabas. Curse my wandering mind. Fail na agad ng first scene ko sa story na 'to ah. =___=

"Oi teka, san ka papunta?" nagtatakang tanong ni Mae.

"Sa mall malamang. Bakit?" confused na tanong ko rin.

"Shunga. Nakalimutan mo 'no?" she asked.

"Kelan pa naging sagot sa tanong ang isa pang tanong?" pagtataray ko. Bakit ba lahat ng convo naming magkaibigan nauuwi sa tarayan?

Asar na kinaladkad niya na lang ako papuntang who-knows-where at ako naman ay sumunod na lang. Seriously, ano bang problema nitong abnormal kong kaibigan at lagi na kong pinapunta kung saan saan. At kailangan talagang pakaladkad pa? Brutal talaga!

Nakarating kami sa isang room na puro desks at chairs. Malamang, classroom eh. Pinaupo niya ko dun sa may dulo pero ang nakakapagtaka eh hindi ko kilala yung mga kasama ko sa room. Ano 'to-- prank?

"Oi, Charlene, pinagtitripan mo ba ako? Hindi naman natin kaklase tong mga to ah?" I asked.

"Magtaka ka kung kaklase natin ang mga yan. Gusto mo lumaban sa inter-school poster making contest lahat ng kaklase natin? Damayan lang?" 

*FACE PALM* Ngayon pala yung contest na yun? Hay nako, Mae, hinde! Kaya nga andito yung mga contestants di ba? Kaya nga sila mukhang ready di ba? 

Ito na ata ang bunga ng pagiging kaibigan ni Cha. Pati sarili ko tinatarayan ko na oh. Or siguro nakikita ko na rin kung bakit niya ko tinatarayan. Kung ganito ba naman katanga nasa harap mo, it's hard to resist.

"Mae, tinanong kita kung may materials ka." sabi ni Cha na sina-snap ang fingers niya under my nose.

"Oo meron. Kakabili ko lang nung isang araw." sagot ko.

"O'sya. Mukha namang kaya mong mabuhay for a few minutes ng wala ako di ba? Lalamon muna ako. Ja ne~! (See ya~!)" she said with a mock salute.

Sa lahat ba naman ng makakalimutan ko, itong event pa na 'to? Kasali kasi ako sa poster making kahit na wala naman akong alam sa paggawa ng posters and such stuff. Ayun nga, inter-school pa tapos taga-rival schools ang mga representative. Lucky me, out of 1,875 students, ako ang napili *note the heavy sarcasm*.

Hay, wala pa kong concept. And worse, ang hirap nung theme ha. Mga twenty minutes rin akong nakatitig sa blankong papel. Wala talaga akong maisip na i-drawing kaya tiningnan ko yung ginagawa nung nasa kabilang table. Fudge~! Bakit parang nangangalahati na siya sa sketch niya?! O__O

Nag-wander yung eyes ko sa poster na nasa likod niya and suddenly, I got an idea~! Nagsimula na akong mag-sketch. Nung una, nanginginig pa ako dahil sa sobrang pagod na yung kamay ko. Kanina kaya nagvolleyball kami at pagkatapos nun, computer-kung saan nagtype kami ng 1000 word essay about nothing useful. Pssh.

After a while, tumigil na yung panginginig. Nag-gaglance ako sa poster sa may likod nung katabi ko from time to time kasi andun yung logo ng school na ginagaya ko. Napansin ko naman na napapatingin na siya sa 'kin sa di ko malamang dahilan. Anyway, dahil cramming na ako, di ko na lang siya pinansin kahit na medyo naki-creep out na talaga ako sa stares niya ha.