Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birkaç gündür onu görmüyordum ve meraklanmadığımı da söyleyemezdim. Evini bilmiyordum,hatta sınıfı bile bilmiyordum. Sanki bu dünyaya ait değildi ve ben kafayı sıyırmıştım.Ona ulaşmaya çalışsam da olmuyordu. Elimi uzattığım an karanlık etrafımı sarıp sarmalıyor gibiydi. Yine de kendimi ondan çekemiyordum. Şu an bile bir umut müzik sınıfındadır diye kendimi buraya kadar sürüklemiştim. O kadar kaçınılmaz bir durumdu ki aklımın her bir köşesine portresi kazınmıştı. Onu son gördüğümde benimle ilk defa konuşmuştu. Gelir diye beklemiştim. Umutlanmıştım. Gözlerim her yerde onu aramıştı.
İç çekip kendimi notalara vermeye çalıştım. Olmuyordu. Kafamın içini ele geçirmişti. Sakin kalamıyordum, kalp atışlarım gittikçe hızlanıyordu. Derin nefes alıp yerdeki çantama eğildim. Yeni nota defterimi çıkarmam gerekiyordu. Yoksa burada acıdan paramparça olacaktım. Deftere elimi atar atmaz çantamdan çıkarıp önüme koydum. Bu benim nota defterim değildi.Oldukça parlak bir defter gözlerimin önündeydi. Kanım çekiliyordu. Bu hissettiğim şey oldukça tanıdıktı. Neydi beni bu hale getiren?
Göz kapaklarımın ağırlaştığını hissettim.
"Seungmin, özür dilerim."
Sesin geldiği yöne doğru dönmeye çalışsam da olmadı. O an bilincimi kaybettim.
uzun zaman oldu biliyorum ama üçüncü sınıf üniversite öğrencisi olarak buraya girip bir şeyler yazmaya pek vaktim kalmıyor kusuruma bakmayın lütfen.. teşekkür ederim -mianbrian
