[ Zawgyi ]
ဂ်ယ္မင္းတစ္ေရးနိုးေတာ့သူ႔ေဘးကေနရာလြတ္ေနတာကို သတိထားမိသြားတယ္။ ဟုတ္တယ္ သူအေသအခ်ာေျပာထားပါရက္နဲ႔ေမာင္လာမအိပ္ဘူး။
ခါတိုင္းလိုစာဖတ္ခန္းထဲကဆိုဖာေပၚမွာပဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနဦးမယ္ထင္ပါ့။
ေမာင္ကသိပ္ဆိုးတာထက္ပိုတယ္ သူမ်ားခံစားခ်က္ကိုနားလည္ေအာင္ေျပာျပေပးေနတာေတာင္
မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္တာမ်ိဳးေပါ့။
ဂ်ယ္မင္းစာျကည့္ခန္းထဲသြားဖို႔ထလာခဲ့လိုက္တယ္။
ေမွာင္မဲေနတဲ့ဧည့္ခန္းေျကာင့္မီးခလုတ္ရွာဖြင့္လိုက္ေတာ့
ဆိုဖာေပၚမွာတင္ထားတဲ့ေမာင့္အေပၚဝတ္ကုတ္အက်ႋီနဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ။ ေမာင္အခုခ်ိန္ထိအနားမယူေသးဘဲအလုပ္လုပ္ေနတာလား။
ဒါေပမယ့္ေမာင္ကေရာဘယ္မွာလဲ ။
ဂ်ယ္မင္းအသံမေပးဘဲတစ္အိမ္လံုးနွံ႔ေအာင္လိုက္ရွာျကည့္မိတယ္။ ေမာင့္အရိပ္အေယာင္ဆိုတာေလးေတာင္မေတြ႔ရဘူး။
ေမာင္ညဘက္ျကီးဘယ္ကိုထြက္သြားတာလဲ။
ဖုန္းဆက္ေပမယ့္မကိုင္ခဲ့ဘူး ။
ညအိပ္ဝတ္စံုနဲ႔အိမ္စီးဖိနပ္ေကာက္စြပ္လာတဲ့နာဂ်ယ္မင္းက
လက္ထဲကဖုန္းကိုမရပ္မနားဆက္တိုက္ေခၚဆိုေနျပီး
လူပ်က္လြန္းတဲ့လမ္မျကီးအလယ္မွာတစ္ေယာက္ထဲ။
ေမာင္တစ္ကယ္ပဲဘယ္ကိုထြက္သြားရတာလဲ ။
ငါမင္းကိုစိတ္ပူေနတယ္ေလ ဖုန္းေတာ့ကိုင္ေပးပါေမာင္ရယ္။
မနက္၇နာရီေက်ာ္တဲ့အထိဂ်ယ္မင္းအခန္းထဲဝင္အိပ္မေနနိုင္ေသးဘူး။ အခုခ်ိန္ထိသူအိမ္ေရွ႕မွာငုတ္တုတ္ထိုင္ျပီးေမာင္ျပန္လာတာကိုေစာင့္ေနတုန္းပဲ။
အသိေတြဆီကိုဖုန္းဆက္ျပီးေမာင္ဘယ္ေရာက္ေနလဲေမးျကည့္ေပမယ့္ဘယ္သူကမွမသိခဲ့ဘူး။
ေမာင္ကလက္ထပ္ျပီးကတည္းက မလုပ္ဖူးတာေတြအကုန္လုပ္ေနေတာ့တာပဲ။ တစ္ခါမွညဘက္၁၁နာရီေက်ာ္ရင္အေရးျကီးကိစၥကလြဲလို႔ ထြက္မသြားတတ္တဲ့ေမာင္က အခုေတာ့ဘယ္ေလာက္ေတာင္အေရးျကီးတဲ့ကိစၥျကီးမလို႔ ငါ့ကိုေတာင္အသိမေပးဘဲထြက္သြားရတာလဲ။
ဂ်ယ္မင္းေတြးေနတုန္းဝင္လာတဲ့ဖုန္းနံပတ္ေျကာင့္
အလ်င္စလိုကိုင္လိုက္မိတယ္။
YOU ARE READING
R A I N
Fanfiction" မိုးေတြလည္းစဲပါေစ ေမာင္လည္းသိပါေစ " " မိုးတွေလည်းစဲပါစေ မောင်လည်းသိပါစေ "
