𝖯𝗋𝗈𝗆𝗂𝗌𝖾 | 𝖯𝖩𝖬 | ✔️

🍃 7𝐭𝐡 𝐂𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫

" ඉස්සරහට එන්නෙ නැද්ද?..මට ඩ්‍රයිවර් වෙන්නද කියන්නෙ....."
මං හිනා වෙවී මිල්ක්ෂේක් එකේ හැඩ බල බල ඉන්නකොට ජිමින් ඇහුවෙ මගෙ පැත්ත හැරිලා.

" අහ්......"
මගෙ කටින් පිට වුණේ එච්චරයි.මම මොකුත් නොකියම දොරත් ඇරන් බැහැලා ඉස්සරහට නැග්ගෙ ජිමින් මං දිහා බලන් ඉන්නකොටමයි.

මං නැග්ගට පස්සේ ජිමින් කාර් එක ස්ටාර්ට් කරලා කෙලින්ම ආවෙ ගෙදරට.ගේට් එක ගාවට ගිහින් හෝන් කරහම මුරකාර අජස්සි තප්පරෙන් ගේට් එක ඇරියා.

වාහනේ ගේට් එකෙන් ඇතුලට යනවත් එක්කම මම මතක් කර කර හිටියෙ ආයෙත් මේ ගෙදර මම විතරක් තනි වෙන හින්දා....

කාර් එකෙන් බැහැලා ඇවිත් ජිමින් පඩිපෙල දිගෙ එයාගෙ කාමරේට යනකොට මම ආවෙ කිචන් එකට.ගේ සේරම අස්පස් කරලා එනකොට ජිමිනුත් පහලට ආවා.

" ඔයාට බොන්න මොනවා හරි ගේන්නද? "

" එපා.....මම යනවා.... "

" ජිමින්......එන්න ගොඩක් පරක්කු වෙන්න එපා...ක්ලබ් ගානෙ ගිහින් බොන්නත් එපා...."
මම එහෙම කිව්වම හැඟීම්විරහිත මූණකින් මං දිහා බලන් ඉදපු ජිමින් මොකුත් නොකියාම යන්න ගියා.වචනෙන් කියලා නොතිබුණත් මම එයාට ගොඩක් ආදරේ කලා.ඒත් එයා ඒක දන්නෙ නෑ.

මගෙ හිතට ලොකු බරක් දැනෙනවා.එහෙම වෙලාවට මං කරන්නෙ අහස දිහා බලන් ඉන්න එක.නැත්තම් මගෙ චූටි යාලුවො ටිකව බලන්න යන එක.ඒක හිතට සහනයක්.

" අන්න සෝහි නූනා එනවා......."
මම ඇතුලට යනවත් එක්කම ගාර්ඩ්න් එකේ සෙල්ලම් කර කර හිටපු පොඩ්ඩො ටික සේරම මගෙ ළඟට දුවන් ආවෙ කෑ ගහගෙනමයි.

" ඇයි අපිව බලන්න ආවෙ නැත්තෙ? "
මං මූණත් අඳුරු කරන් ඉන්න චූටි කොල්ලා ජීහුන් ගාවට ගියෙ අතෙන් කටින් එල්ලන් ආව සෙල්ලම් බඩු,කෑම මේ චූටි කට්ටියට බෙදා ගන්න කියලා.

මේ තමයි මගෙ යාලුවො.කාත් කවුරුවත් නැති අහිංසක දරුවො.දෙමව්පියන්ගේ රැකවරණය ඕනම අය.ඒත් එයාලත් මං වගේමයි.අත්තම්මා නොහිටියා නම් මට ඉන්න වෙන්නෙත් මේ වගේ ළමා නිවාසෙක තමයි.

ඉතින් මේ චූටි පැටවුන්ට අඩු පාඩු නැතුව ජීවත් වෙන්න මේ ළමා නිවාසෙට මං මට පුළුවන් හැටියට ගොඩක් උදව් කරා.ඒක මම විතරක් පටන් ගත්ත දෙයක් නෙවෙයි.මගෙ හොඳම යාලුවත් එක්ක පටන් ගත්තු දෙයක්.