GOT PREGNANT BY THE CEO

CHAPTER 13. THE SPOTLIGHT FINDS SELENA

Sa wakas ay dumating na ang gabing hinihintay ng lahat—ang engrandeng birthday celebration ni Dravis Montalvo. Sa isang eleganteng hotel ballroom ginanap ang selebrasyon. Kumukutitap ang mga chandelier, at bawat sulok ay napapalibutan ng ginto at puting dekorasyon. Isa-isang dumadating ang mga bisita, suot ang kani-kanilang magagarang kasuotan, habang dumarampi ang spotlight sa red carpet.

Pagbukas ng pinto, sabay-sabay na napalingon ang mga tao. Ako 'yon. Ako ang pumasok, kasama sina Liana at Nadia. Ngunit hindi ko mapigilang mapahiya nang maramdaman kong lahat ng atensyon ay nasa akin.

Suot ko ang isang emerald green off-shoulder gown na lalong nagpatingkad sa kutis ko. Ang telang silky satin ay dumadaloy sa bawat hakbang ko, parang alon na sumusunod sa bawat galaw. Ang bodice ng gown ay fitted, may delicadong floral lace embroidery na tila gumagapang mula dibdib pababa sa baywang ko. Mula roon, bumubukas ang flowy A-line skirt na may mahabang slit sa gilid—sapat para masilip ang binti kong hindi ko akalaing kaya pang magpakita ng kumpiyansa.

May manipis na train ang gown na bumabagsak sa likod, at may kaunting kinang mula sa mga maliliit na diamante na nakatahi sa mga tupi ng palda. Ang buhok ko ay naka-low bun, may ilang hibla na malayang bumabagsak sa gilid ng mukha ko. Simple lang ang makeup ko—glowing skin, light nude lipstick, at defined lashes—pero sapat na para damhin kong maganda ako ngayong gabi.

Oo, buntis ako. At kahit may baby bump na ako, hindi ko tinago ang sarili ko sa likod ng lungkot o hiya. Sa halip, humarap ako sa mundo nang taas-noo. Parang reyna sa gitna ng mga prinsesa—tahimik pero maningning.

Habang papalapit kami sa ballroom, ramdam kong sinusundan kami ng mga tingin. May mga lalaking napapabulong, may ilan na tila napatigil sa ginagawa.

"Ang ganda niya..." narinig kong bulong ng isang lalaki sa gilid.

At sa gitna ng lahat ng iyon, pinilit kong manatiling kalmado. Pero sa totoo lang, bumibilis ang tibok ng puso ko. Hindi dahil sa kaba, kundi dahil alam kong kaya kong muling maging ako—higit pa sa sakit, higit pa sa nakaraan.

Naramdaman ko ang bawat tingin, bawat bulong—parang hangin na dumadampi sa batok ko. Pero hindi ako naglakad para sa kanila. Naglakad ako para sa sarili ko. Para sa batang nasa loob ng sinapupunan ko. Para sa lahat ng panahong pinili kong tumayo, kahit gusto ko nang bumigay.

Pagpasok namin sa loob, agad kaming naghanap ng mauupuan.

"Doon tayo, Selena," sabay turo ni Liana sa mesa malapit sa gitna—hindi sa pinaka-harap, pero sapat na malapit sa dance floor. "Sakto 'tong pwesto, hindi tayo masyadong kita, pero nasa eksena pa rin."

"Gusto ko dito," sagot ko, hawak-hawak ang laylayan ng aking gown. "At least hindi ako masyadong mapapagod tumayo."

Agad kaming naupo. Si Nadia, na naka-color block na gown, ay abalang ino-obserbahan ang mga bagong dating. Si Liana naman ay tahimik na nakangiti, pero halatang-halata ang excitement sa mga mata niya.

"Selena, girl, I swear... kung hindi lang ako straight, niligawan na kita," biro ni Nadia habang pinagmamasdan ako mula ulo hanggang paa.

"Tigilan mo nga 'yan," natatawa akong sagot. "Di bagay sa outfit mo ang bola."

Habang nagsisimula nang umikot ang wine at hors d'oeuvres, alam naming lahat—ito pa lang ang simula ng isang gabing hinding-hindi namin makakalimutan.

At sa gitna ng lahat ng ito, ako—isang babaeng may bitbit na lihim, may buháy na unti-unting umuusbong sa sinapupunan ko—ay parang bituin. Tahimik, ngunit maningning sa gitna ng kadiliman ng gabi.

Biglang humina ang background music. Ang mga ilaw sa ballroom ay unti-unting tumuon sa entablado. Tumayo ang isang lalaki sa gitna—matangkad, may presensiyang agad na pumuno sa buong silid. Si Dravis Montalvo.

Nakasuot siya ng classic black tuxedo, may confident pero hindi mayabang na ngiti, at mga matang parang sanay nang panoorin ng lahat. Kinuha niya ang mikropono at sinimulang magsalita.

"Good evening, everyone." malalim at malinaw ang kanyang boses, kaya't agad tumahimik ang buong ballroom. "Salamat sa pagdalo sa isang gabing espesyal hindi lang para sa akin, kundi para sa ating lahat."

Tumawa siya ng bahagya, saka tumingin sa paligid.

"First of all, thank you for being here tonight. This celebration means more to me than just a number on the calendar. It's about presence. It's about loyalty. And above all, it's about power—not the kind that intimidates, but the kind that inspires."

May ilan sa crowd ang napatingin sa isa't isa. Parang may bigat ang huling linya niya.

Lumingon si Dravis sa mesa ng mga VIP, at saglit na tumigil ang kanyang mga mata sa isang bahagi ng crowd—hindi sigurado si Selena, pero parang... sa direksyon nila tumingin.

"In a world that demands masks and measured moves, I'm grateful to be surrounded by people who've dared to stay real. Tonight, we set aside our roles. Our expectations. Tonight, we drink, we dance, and we remember who we are underneath the surface."

Tumunog ang palakpakan. May iba ang ngumiti, may iba namang parang nagbasa sa ilalim ng bawat salita niya.

"I raise a toast to all of you," he continued, lifting his glass. "To those who stood beside me through storms and silence. And to those who walked into this room with grace, strength, and secrets of their own."

Nagkaroon ng sandaling katahimikan bago umalingawngaw ang kalansing ng mga baso sa buong silid. Sumunod ang palakpakan—magalang, puno ng kuryusidad, at may ilan pang bahagyang nag-aatubili.

Ngumiti muli si Dravis, mas malawak ang ngiti nitong pagkakataon.

"Let the night begin."

There was a beat of stillness before the clinking of glasses echoed in the room. Applause followed—polite, curious, some maybe even cautious.

Dravis smiled once more, a little wider this time.

Nasa tabi si Nox, nakatingin sa akin nang matagal — kaya siguro hindi ako mapakali sa buong gabi. Hindi niya ako tinitingnan gaya ng ibang tao, may kakaiba sa kanyang mga mata, parang may tinatago.

Hindi ko maiwasang sundan ang tingin niya habang naglalakad siya sa malapit sa bar. Sa kabila ng lahat ng ilaw at musika, para bang ako lang ang nakikita niya.

Habang lumilibot ang mga waiter at nagsisimula nang magsayawan ang iba, ramdam ko pa rin ang mga matang nakatitig sa akin. Mula sa isang sulok ng ballroom, nakita ko si Nox. Tahimik lang siyang nakatayo, hawak ang isang basong alak. Hindi siya nakangiti, pero hindi rin siya mukhang galit. Basta... nando'n lang siya. Pinagmamasdan ako.

Lumapit siya—walang ingay, walang anumang pagpapahiwatig.

"Okay ka lang?" mahinang tanong niya nang makalapit siya.

Saglit akong natigilan, bago tumango. "Oo, okay naman ako."

Tumango rin siya, saka muling nagsalita. "That's good."

Pagkatapos no'n, walang dagdag na salita. Tumalikod siya at muling naglakad palayo, mistulang sinadyang huwag magtagal sa tabi ko.

Hindi ko alam kung bakit pero kahit sandali lang 'yon, ramdam kong mabigat. Hindi sa salita, kundi sa mga hindi niya sinabi.

Habang sinusubukan kong ibalik ang focus ko sa paligid, napalingon ako nang bahagya sa mesa sa kanan namin. Hindi ko man gustong makinig, pero sapat na ang lapit nila para marinig ko ang ilang piraso ng usapan.

"...sabi ng isa sa staff sa Nicholson Global Holdings, may nabuntis daw si Nox," bulong ng isa, medyo excited pa.

"Ha? Totoo ba 'yan? Kaya pala parang mas tahimik si Don Alfredo nitong mga nakaraang linggo. Pero sabi rin, tuwang-tuwa raw ang matanda? Parang gusto na agad ng apo."

"Grabe. Ang hirap paniwalaan. I mean, Nox? Hindi naman 'yon mahilig sa relasyon, 'di ba?"

"Exactly! Kaya nga biglaan 'to. Pero malay mo, baka seryoso siya sa babae."

Napayuko ako, kunwaring abala sa pag-aayos ng gown ko habang kumakabog ang dibdib ko. Hindi ko alam kung paano ko dapat maramdaman 'yon. Wala silang alam. Hindi nila alam ako 'yon.

Pero mas lalo akong hindi mapakali. Parang biglang naging mas mabigat ang paligid. Parang ako 'yung tsismis na sinusubaybayan pero walang may alam na ako nga 'yon.