you never know | lalisa oneshot

you never know

Bu bir intihar mektubu değil, vasiyet değil, öylesine dostane şekilde yazılmış bir mektupta değil. Bunlar sadece benim yıllarca sana karşı duyduğum, sessiz sedasız yıllarımı verdiğim ufak sevdam.

Yıllardır yanımdasın, yıllardır yanındayım. Ben sana aşığım, ancak sen bunu tahmin bile etmiyorsun. Ben yıllardır kendimi sana göstermeye çalışıyorum, ancak sen beni göremeyecek kadar küçük görüyorsun. Yine de, hayatında bana da yer verdiğin için teşekkür ederim. 

Küçük yaşta ettiğim aptallığın bedelini, yaşım ilerledikçe ödemek canımı sıkıyor, ancak elimden artık sadece seni sessizce sevmek gelir. Sessizce sevmeliyim, yoksa hayatımdan çıkıp gidebilirsin. Emin ol çekeceğim acıyı tahmin bile edemezsin.

Sana gönlümü daha çocuk yaşta verdim ben, ortaokulda daha iki küçük çocukken, 'aşk' kavramının tam anlamını bilmeden iki saf olarak beraber takılıyorduk. O zaman sana aşık değildim, aklında bulunsun. Sana olan aşkım lisenin ilk yılında, senden farklı bir okula başladığım zaman sana duyduğum özlem ile başladı, ortaokulda seni her gün görebiliyordum, aynı sınıfta okuyor, aynı mahallede yaşıyorduk. Ara sıra eve beraber dönüyorduk. Kısacası günlerim sen doluydu. Ancak liseye geçtiğimizde bunlar değişti. İkimiz de ergenlik çağına gelen iki birey olmuştuk.

Lisenin ilk yılında aramızda sıcak bağlantı kesilmedi. Eğer beni görmek istersen evimizin ilersindeki markete kadar yürümemi söylüyor, oraya vardığımda ise çoktan seni orada buluyordum. Ben bu sıcak bağ asla kopmaz sanıyordum, seni gördüğümde atan kalbimi normal sanıyordum ancak olmadığını anlamam çok uzun sürdü. Bilirsin, ben aptal bir kızım.

Beni gördükten sonra eve tek gitmeme asla razı gelmez, beni eve kadar götürür, sarılmadan yollamazdın. İtiraf etmeliyim ki, 14 yaşındaki halim ile karşı karşıya gelsem, sana daha sık ve daha sıkı sarılmasını söylerdim. Çünkü artık öyle bir imkana sahip değilim. Hepsi benim kendime yaptığım aptallık yüzünden.

Bize yaptığım aptallık yüzünden.

Okulun ikinci yılında aramızdaki bağ zayıfladı ve hiç yoktan sadece birkaç gün içerisinde kesilmiş duruma geldi. Bu beni afallattı. Ancak neler olduğunu anlamam hiçte kısa sürmedi.

Biz seninle yıllardır beraberiz, dışarıdan bir çift gibi göründüğümüzü, kimyamızın aşırı uyduğunu herkes söylüyordu. Hatırlıyor musun bilmiyorum;

Arkadaşlarla piknik yapmaya gittiğimizde akşam geç olmuştu, ve sen ürkmeyeyim diye elimi tutmuş, gidene kadar da geçtiğimiz dar sokaklardan korkmayayım diye aklında ne var ne yok anlatıp, ilgimi üzerine çekerek korkmamamı sağlamıştın. O akşam herkes bizi gerçekten sevgili sanmıştı. Çünkü bizim aramızda onlara nazaran daha sıkı bir bağ vardı, ancak bunu o zaman biz hariç herkes görmüş, sen hariç herkes duymuştu. O zamanlar içimde dolup taşan sevgiye engel olmak zorunda bıraktın beni. Evet, bu sefer sen bir şeylere zorunda bıraktın.

Hiç tanımadığın, İnternetten öylesine sohbete başladığın kıza eğlencesine çıkma teklifi ettin. Evet, bunu cidden yaptın.

Oysa biz seninle eğlencesine birkaç saatliğine sevgili olur, biraz sonra gülmekten bunu unuturduk. Daha doğrusu, sen unuturdun. Neler yaşadığımı, nasıl hissettiğimi bilemezsin.

Çok iyi hatırlıyorum, kız ile ilk buluşmanda benimle bir yere gelmen gerekiyordu, canım yana yana beni ekmeni söyledim sana. Ancak sen ne beni kırdın, ne de o buluşmadan geri kaldın. Elin boş gitme diye işim biter bitmez seni çiçekçiye ben soktum. Biliyorsun, ben aptal bir kızım.