Last Letter || Wooksung

cute?

Brunet rozglądał się niecierpliwie po korytarzu obok gabinetu dyrektora już kolejną przerwę. Jego przyjaciele już dawno poszli od niego pogadać przy lunchu, ale on sam nie chciał. Wolał czekać w nieskończoność by zobaczyć swoją przepustkę do nieba. Anioła stróża, który kochał go i opiekował się nim, choć nie było tego widać i mimo możliwych problemów.

Pięknego blondyna, na którego twarzy nigdy nie malował się uśmiech, a smutek. Za to w oczach paliły się ogniki miłości tylko do jednej osoby na calusieńkim świecie.

Wookjin przetarł zmęczoną czekaniem na ukochanego twarz, spoglądając na godzinę w telefonie. Zegar wskazywał po wpół do pierwszej, co oznaczało mało czasu do kolejnej dłużącej się zawsze lekcji.

Nagle z gabinetu naprzeciwko wyszedł drobny blondyn w czarnej bluzie i zwykłych dżinsach. Młodszy od razu się uśmiechnął, mając nawet ochotę podbiec do niego i przytulić z całej siły. Jednak przypominając sobie, że Jisung niedawno był w szpitalu zrezygnował ze swoich chęci, które w mniej niż sekundę stały się już planami. Brunet postanowił jedynie na niego patrzeć, bowiem miał przeczucie, że to nie ich ostatnie spotkanie.

Park odwrócił się w stronę drugiego, a widząc jego pogodny uśmiech i iskierki radości w oczach, spowodowane jego osobą i on spróbował odwzajemnić gest, co nawet mu się udało. 

Po chwili jednak Jisung odwrócił szybko wzrok i poszedł w stronę wyjścia z budynku, nie mogąc patrzeć w oczy Wookjina po tym, jakie kłamstwo napisał mu w ostatnim liściku. 

Czuł, że prawda tym razem będzie dla jego miłości najbardziej bolesna nawet jeśli do niego nic nie czuje to on sam będzie czuł, że popełnił błąd. Więc uciekł z tego miejsca, idąc do zupełnie nowego, gdzie miał zacząć nowe życie wśród takich jak on.

W końcu jego rodzina, w tym rzecz jasna jego rodzicielka już wiedziała.

...

Koniec? A może nie?