Doctor Lee (ON-GOING)

03

03. See You Around

"Hey, couz! Sorry na! Hindi ko naman akalain na gagawin niya 'yon! Please forgive me!" kuya Froy keeps on apologizing over the phone dahil hindi ako pumayag na makipagkita sa kaniya.

Puro na lang akala, porket malapit niyang kaibigan ay hindi niya na iisipin na magagwa niya 'yon. No man is good at all! If there's a good there's an evil at 'yon ang hindi pa nakikita ni kuya doon sa kabigan niyang 'yon. At nabalitaan ko pa na allegedly sangkot si Frank sa drug dealing.

Malamang meron bang tao ang gustong ipakita sa mundo ang hindi kagandahang side nang sarili niya? Nobody, of course the one you will face to the world is your good side, you will try to wear a mask just to cover your shadow.

"Hey, magsalita ka naman diyan oh." I was annoyed by how he forced me to forgive him already. Nag so-sorry lang siya without sincerity. Minsan na nga lang makatanggap nang sorry ay hindi pa sincere. Just how the world really looks like. cruel. excruciating. flawed.

"Let's talk again next time. I'm tired right now. " I respond nonchalantly atsaka ko binaba at hindi na hinintay pang magsalita siya. Wala akong ganang makinig pa sa mga sasabihin niya dahil parang hindi na rin ako maniniwala pa.

Mabuti na lamang talaga ay nandoon si Kendrick na siyang hindi ko pa kilala pero siya pa ang nakatulong sa akin to get out from that mess.

"Don't worry, you are safe with me." He assured me that I'm safe and sound with him. Kahit na hindi ko pa siya kilala at kahit na hindi naging maayos ang una naming encounter ay para bang hindi ako nagdalawang isip na pagkatiwalaan siya, my instinct keeps telling me that he is worth-trusting. Hindi ko nga lang alam kung nakikilala niya ako.

Narinig namin ang mga yabag mula sa mga humahabol sa amin kaya mas lalo kaming nagdikit para mas makapagtago pa mula sa kanila. My heart starts beating tumultuously, I can also feel butterflies on my stomach, hindi ko alam kung dahil sa kaba ko na baka makita kami o dahil sa position naming ito.

My ghad, this is not the right time for that, Aurelia!

Nang makasiguro na wala na ang mga ito ay unti-unti na kaming naglayo sa isa't isa, we're still staying here at the narrow side of this street dahil hindi pa rin kami nakakampante kung nakaalis na nga nang tuluyan ang mga bouncers na humahabol sa amin.

I'm still hesitant to talk to him pero nilakasan ko pa rin ang loob ko na manghingi nang sorry at magpasalamat.

"I-I'm sorry for putting you in this mess.." napakagat ako sa aking labi, iniisip kung ano pa ang sunod na sasabihin. I can also feel his gaze at mas lalo lamang akong name-mental block dahil sa pagtitig niyang 'yon. Geez! speak up, Aurelia!

"And..thank you din for helping and saving me." Finally, I spit out those words for goodness sake! I tried to smile at him, a sincere one.

"How are you feeling right now?" He asked, concerned and worried. My negative perspective of him vanished like a smoke. Hindi pa rin ako makatitig sa kaniya dahil nahihiya pa rin ako. Ramdam ko pa rin ang mataman niyang titig sa akin as if he was examining my face. Mas lalo tuloy akong hindi makagalaw sa kinatatayuan ko.

"I'm completely fine! thanks to you!" I responded in a cheerful way para naman mawala ang nakakabinging katahimikan at tensyon sa paligid namin.

We heard some footsteps again pero galing na ito sa mga Police na siya nang humahabol sa mga bouncers. I felt relieved dahil natigil na rin ang paghabol sa amin.

"Good to know." an awkward moment happened again. Hindi ko na masundan 'yon dahil hindi ko na alam ang sasabihin ko but someone's broke the defeaning silence.