Oceanic

Prologue

Prologue

“Ma'am, kanina pa po tayo paikot-ikot dito. Saan po ba talaga kayo?” tanong sa akin ng taxi driver na halatang naiinis na.

Paano ba ito? I don't know where I'm going. And one more thing, I think I'm lost. Hindi naman kasi pwedeng sa friends ko ako tumuloy dahil sure akong sila ang unang-unang tatawagan ng mga siblings ko kapag nalaman nilang tumakas ako sa min.

I'm living with my siblings in a mansion in a exclusive subdivision. Anim kaming lahat. Kahit kailan ay hindi kami nagkaroon ng pag-aaway, well, kaunting tampuhan lang naman, pero hindi malaki. Magkakasundo kami sa ibang bagay and we love each other.

No christmas passed without us celebrating together, even birthdays, valentine's day, holloween, and other occasions and holidays. Lahat yon ay magkakasama kami. Well, that's what a real siblings does.

God, I already missed them.

The reason why I ran away suddenly crossed my mind that made me close my eyes. Maraming bagay ang nangyayari sa loob ng bahay namin at pakiramdam ko ay pabigat lang ako doon.

Suddenly, I felt guilty. They're at their  vulnerable situation but I left them. But I don't want to be a inconvenience so I have no choice. It's hard for me too because I could do nothing to help them, to ease their burden.

I heaved a sighed and shook my head.

“Uhmm. Kuya, pwede po bang tuloy lang po kayo sa pagdadrive? Baka may makita na po kasi akong pwede kong tuluyan?” tanong ko sa kaniya. Napakamot ako sa sentido sa hiya.

I didn't expect that I will lost. I thought I can live on my own, no allowance from my siblings, no designer clothes, no car, no nothing. But just looking for a place to stay, I got lost.

Oh, poor me.

“Ma'am, hindi na po pwede. May pamilya pa po akong naghihintay sa akin. Ilang oras na po tayong paikit-ikot, o?” Napakamot na si kuya sa inis at itinigil ang taxi sa gilid ng kalsada. Oh no! Oh no! Hindi pwede! I still need to find apartment to stay!

“K-Kuya, wait po—–” aangal pa sana ako pero agad niya akong pinigilan.

“Ma'am, magbayad na kayo sa akin at bumaba. Uwing-uwi na po ako,” naiinip na turan ni kuya at inilahad ang kamay sa akin. 

Nooo...

Wala na akong nagawa at bagsak ang balikat na kinuha ang wallet ko sa Luis Vuitton backpack ko. Kukuha na sana ako ng pera pero may naalala ako.

“Ah kuya, magkano po pala?” tanong ko kay manong driver na nakatingin sa wallet ko mula sa rear view mirror.

“A-Ah ma'am, ang tagal po kasi nating nagpaikot-ikot diba? Mga 4-5 hours? Ay oo ma'am! 5 hours! Kaya bale mga...” 5 hours? Grabe naman si kuya. Hindi naman kami gano'n katagal nagpaikot-ikot dito. Kaninang 3:30 pm ako sumakay dito sa taxi, at mga 6:30 na ngayon ng gabi, kaya 3 hours lang. Hays, si kuya. Hayaan na nga. Umubo muna siya at inayos ang kwelyo niya. “M-Mga 1 thousand, ma'am,”

Kinuha ko ang 1 thousand cash sa wallet ko at inabot sa kaniya. Agad naman niya itong kinuha. Lumabas na ako sa taxi at nang mawala na ang taxi sa paningin ko saka lang bumalik ang kaba ko.

Oh, no. What am I supposed to do now?

Nasa dulo na ata ako ng city at mukhang malayo na ako sa house namin. Six quarter palang pero wala na akong makitang pagala-galang tao rito. Madilim na rin sa paligid at tanging mga lamp post lang sa gilid ng kalsada ang nagbibigay liwanag kaya natatakot ako. 

God, help me.

Nagsimula na akong maglakad sa gilid ng kalsada habang yakap-yakap ang backpack at sketchbook ko. Ramdam na ramdam ko ang lamig sa balikat at legs ko dahil naka black mini skirt lang ako at pink off shoulder sweater. Nagpalinga-linga ako sa paligid at nagbabasakali na may makikitang post ng apartment.