Oceanic

CHAPTER I

CHAPTER I

Hindi ko alam kung ilang minuto kaming nagtitigan. I'm still in a dazed, mercerized by his perfections. I just back in my senses when he turn his back on me and started walking.

"W-Wait!" Habol ko sa kaniya pero agad ding napatigil nang maalala ko yung bag ko.

Ganon na lang ang kaba ko nang hindi ko na ito nakita sa pinagbatuhan ng holdaper. Oh no! Oh no! Nagpalinga-linga ako kung saan pero hindi ko talaga makita. Alam kong hindi yon kinuha ng Mr. God-like-face kasi bago sya umalis ay wala itong bitbit na kahit ano kaya nasaan na yon?!

Oh, no! What am I supposed to do now?!

Napahawak ako sa ulo ko. Argh! Seriously?! Hindi ba talaga ako tatantanan ng bad luck?!

Napapadyak ako sa inis at walang nagawa kundi habulin si Mr. God-like-face. He's my only hope. Baka may alam siyang pwede kong pagtawagan. Kesa naman matulog ako sa kalsada, hihingi nalang ako ng tulong sa mga siblings ko. Tsk! Bahala na! Nakalabas na ako ng eskinita at nakita ko siya sa sidewalk na may iniipit sa isang sako.

Lalapit na sana ako sa kaniya nang makita ko ang sketchbook ko sa sahig kaya agad ko itong pinulot at tuluyan nang lumapit sa lalaki.

"Mister!" tawag ko sa kaniya habang tumatakbo papalapit sa kaniya.

Hinihingal akong napahawak sa tuhod ko nang makalapit sa kaniya bago inangat ang mukha ko para makaharap siya. He's still ignoring me. Umayos na ako ng tayo nang makabawi. Hanggang tainga niya ako kahit napaka-tangkad niya.

"Umm... Mister?" tawag ko ulit sa kaniya pero hindi niya parin ako pinapansin.

Is he deaf? But how did he know my location if he didn't hear my scream?

Tumikhim ako at tinawag siya pero this time ay mas malakas na. "Mister!"

Para nanaman akong nalunod sa asul niyang mga mata nang lumingon siya sa akin nang may seryosong mukha. Parang tumigil ang paligid at pakiramdam ko ay ako at siya lang ang nandito.

"Anong kailangan mo?" Nabalik lang ako sa ulirat ng marinig ko ang baritonong boses na iyon na nanggagaling sa kanya. U-Uhmm... ano nga ulit ang sasabihin ko?

Go, Irish! Sabihin mo na ang kailangan mo!

Omg! Nakalimutan ko ang pakay ko!

"U-Uhmm... can I stay in your house?" Omg! Sam! Ang landi mo! Bakit mo sinabi yon?! Argh! Bahala na! Nasabi ko na eh, e di panindigan. "K-Kasi bigla nalang nawala ang bag ko, nandoon pa naman ang wallet ko at cellpho--"

"Hindi." Eh?! Hindi ko napansin na naitali na pala niya ang dulo ng sako at isinampa niya na iyon sa balikat niya bago maglakad palayo.

"W-Wait!" Agad ko siyang hinabol at sumabay sa paglalakad niya bago nagpatuloy sa pagsasalita. "Please... I don't know where to stay. I don't know where to go. So please, help me." Nilungkutan ko pa ang boses ko at yumuko para makumbinsi ko siya.

Pero siya! Hindi parin ako pinapansin!

Nagsisimula na akong mainis. I just noticed that I'm being short tempered now. Maybe because of the strike of bad luck. Argh! Breath in. Breath out. Calm yourself, Irish, siya nalang ang pag-asa mo kaya kung ayaw mong matulog sa kalsada make your best acting.

Tumigil ako sa paglalakad.

"A-Ah! Ouch!" Humawak ako sa tiyan ko at kunwaring may dinaramdam na sakit. "M-Mister... help! My tummy's hurt! I-I think nadurog ang organs ko nang suntukin ako ng holdaper sa tiyan ko." What the hell, Irish? What kind of lame reason is that?