Young Royals

Επανένωση

Το θυμόμουν αυτό το μέρος. Είχα ξανά έρθει, δεν πήγαινε πολύς καιρός. Η αλάνα... Το γρασίδι... Το δικό μου σπίτι δεν ήταν έτσι. Ήταν παλάτι. Ένα κάστρο. Ενώ το δικό του... Εκείνος δεν ήταν έτσι. Εκείνος...
Έτρεμα καθώς περπατούσα με βήμα γρήγορο προς την πόρτα του. Από πίσω μου, οι φρουροί μου με ακολουθούσαν χωρίς να χάνουν καμία μου κινήσει από τα εκπαιδευμένα μάτια τους. Δεν είχα όμως τη δύναμη εκείνη τη στιγμή να τους σταματήσω. Απλώς προχωρούσα. Έβγαλα το κινητό από την τσέπη του παλτού μου. Πληκτρολόγησα.
" Είμαι απέξω. Πρέπει να μιλήσουμε. Θέλω να σε δω. "
Απάντησε σχεδόν αμέσως.
" Εγώ δεν ξέρω αν θέλω να σε δω. "
Η καρδιά μου σφίχτηκε... Μη...
" Σε παρακαλώ. "
Δεν απάντησε στο μύνημα μου, αν και ήμουν σίγουρος πως το είχε δει. Λίγα λεπτά αργότερα άκουσα βήματα από πίσω μου. Γύρισα και τον αντίκρυσα.
Τα σγουρά, σκούρα μαλλιά του... το μελαμψό του δέρμα... Τα μάτια του. Δύο μάτια βαθιά, σκοτεινά... Πάντα ζεστά και προστατευτικά. Δύο μάτια που αυτή τη στιγμή αρνιόντουσαν να με κοιτάξουν.
Δεν μου μίλησε. Δεν σήκωσε τα μάτια. Έμεινε εκεί, ακίνητος, δύο τρία μέτρα μακριά μου, φορώντας το μπλε σκούφο του, τυλιγμένος με το κίτρινο μπουφάν του, και τα χέρια χωμένα βαθιά μέσα στις τσέπες. Στράφηκα στους φρουρούς μου. Σαφώς, δεν είχαν φύγει.
<< Όχι εδώ. Ας πάμε κάπου πιο ήσυχα. >> είπα.
Τον έπιασα από τον καρπό και τον τράβηξα ελαφρά για να με ακολουθήσει. Δεν αντιστάθηκε. Δεν σήκωσε τα μάτια. Παρέμεινε σιωπηλός και με ακολούθησε. Αφού προχωρήσαμε πίσω από κάτι σπίτια, και έκανα νόημα στους φρουρούς μου να περιμένουν μπροστά, τον βρήκα στο σημείο που είχα επιλέξει. Ήταν ήσυχα, υπήρχε ερημιά. Τώρα μπορούσαμε να μιλήσουμε.
<< Δεν το αρνήθηκα. >>
Τα λόγια βγήκαν δυνατά από το στόμα μου. Καθαρά. Γενναία. Ήθελα να ξέρει. Εκείνος όμως δεν κουνήθηκε.
<< Τι εννοείς. >> με ρώτησε μόνο, με ύφος απαιτητικό.
Πάλι δεν τόλμησε να με κοιτάξει. Το βλέμμα του παρέμενε κολλημένο στο έδαφος.
<< Πως ήμουν εγώ στο βίντεο μαζί σου. Δεν το αρνήθηκα. >>
Περίμενα πως θα ταραζόταν. Πως θα έπεφτε στην αγκαλιά μου και θα γελούσε από χαρά που δεν τον είχα εγκαταλείψει. Δεν έπεσε στην αγκαλιά μου. Δεν με πλησίασε καν. Γέλασε όμως. Ήταν ένα γέλιο ειρωνικό. Μελαγχολικό.
<< Ώστε για αυτό ήρθες; >> με ρώτησε, και η φωνή του ήταν γεμάτη απέχθεια και πόνο.
<< Για να με κοροϊδέψεις; Με περνάς για χαζό; Διάβασα τις ειδήσεις Βιλχέλμ. Το γράφει παντού. Αρνήθηκες. Αρνήθηκες πως ήσουν εσύ που έκανες σεξ μαζί μου στο βίντεο. >>
Τα λόγια του καρφώθηκαν στην καρδιά μου σαν μαχαιριές. Ήταν στεγνά, γεμάτα μίσος. Δεν άντεχα να τον ακούω έτσι. Πονούσα.
<< Κι όμως, δεν το αρνήθηκα! >> ξέσπασα, και η φωνή μου βγήκε πιο δυνατή από όσο περίμενα. << Βγήκα στη συνέντευξη και είπα, όπως σου υποσχέθηκε, όπως είχαμε συμφωνήσει, πως εγώ ήμουν. Εγώ ήμουν στο βίντεο. Εγώ ήμουν εκείνος που έκανε σεξ μαζί σου. Όμως η μητέρα μου... >> δίστασα, όμως ήμουν αποφασισμένος να τα πω όλα τώρα.
Έπρεπε να ξέρει. Ήθελα να ξέρει.
Και τότε, επιτέλους, σήκωσε τα μάτια του στα δικά μου. Αυτό το χρώμα... Σαν σοκολάτα... Το επόμενο, ελπιδοφόρο βλέμμα του μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω. Με τα μάτια μου καρφωμένα στα δικά του, πήρα μια ανάσα και συνέχισα.
<< Δεν θα επέτρεπε να διαρρεύσει μια τέτοια φήμη, που βάζει σε κίνδυνο το διάδοχο του θρόνου και περαιτέρω το βασίλειο της. Ζήτησε να αγνοηθεί η δήλωση μου. Εκδόθηκε παντού η δική της εκδοχή. Μαθεύτηκε ψευδώς πως... στο βίντεο... δεν ήταν ο πρίγκιπας. >>
Κατάπια. Αυτό ήταν. Τα είχα πει όλα. Τώρα έμενε εκείνος να διαλέξει. Αν θα με συγχωρούσε για τον τρόπο που του φέρθηκα, ή όχι.
Τα μάτια του ήταν ακόμη καρφωμένα στα δικά μου. Τα τρυφερά, σοκολατένια του μάτια...
<< Μου λες αλήθεια; >>
Ήταν δύσπιστος.
<< Σίμον. >> είπα το όνομα του τόσο καθαρά, με τόση σιγουριά όση δεν είχα πει άλλη λέξη ποτέ πριν.
<< Δεν με νοιάζει τι πιστεύει ο κόσμος. Δεν με νοιάζει τι λένε. Σε θέλω. Θέλω να είμαι μαζί σου. >>
Αυτό ήταν. Είχα αρχίσει να φοβάμαι πως δεν θα ξανά συνέβαινε ποτέ. Πως δεν θα ξανά άγγιζα ποτέ ξανά το απαλό πρόσωπο του... το ζεστό μέσα στην παγωνιά δέρμα του... Πως δεν θα φιλούσα ποτέ ξανά τα γλυκά του χείλη... Όμως όχι.
<< Αχ, Βίλε! >>
Τράβηξε τα χέρια από τις τσέπες και όρμησε πάνω μου. Με αγκάλιασε σφιχτά από το λαιμό και έχωσε το πρόσωπο του μέσα στην κλείδα του λαιμού μου. Η ανάσα του ήταν απαλή πάνω στο δέρμα μου. Δεν έχασα στιγμή. Τύλιξα αμέσως τα χέρια μου γύρω από τη μέση του, τη σφιχτή, λεπτή του μέση...
Το άρωμα του, αχ το άρωμα του! Ήταν παντού, στο μπουφάν του, στο σκούφο του, στα απαλά, σγουρά μαλλιά του... Όπου κι αν στρεφόμουν το μύριζα. Σανταλόξυλο και... Βανίλια. Ήταν πάντα γλύκας.
Μείναμε έτσι, αγκαλιασμένοι, και μόλις απομακρύνθηκε λίγο από την αγκαλιά μου κόλλησα τα χείλη μου πάνω στα δικά του. Ήταν σαν να τα περίμενα καιρό, σαν να είχαν περάσει χρόνια. Μου είχε λείψει τόσο πολύ... Και επιτέλους ήταν εδώ. Εκείνος ήταν εδώ. Κοντά μου. Τα χείλη του ακολούθησαν αμέσως τα δικά μου. Τον γεύτηκα... Τα απαλά του χείλη... Τη λεπτή, γλυκιά τους γεύση... Είχε κλάψει.
Άρχισε να με φιλάει κι εκείνος με πάθος. Όλο και πιο έντονα... Θέλαμε κι άλλο, κι άλλο... Είχαμε στερηθεί ο ένας τον άλλο. Όταν καταλάβαμε πως είχαμε αρχίσει να χάνουμε τον έλεγχο, αποτραβηχτήκαμε. Δεν είμασταν καθόλου πρόθυμοι, όμως... δεν θα ήταν και το καλύτερο θέαμα αυτό για τους φρουρούς μου, ούτε για κανέναν άλλο στη γειτονιά. Επιπλέον, είμασταν έξω και είχε παγωνιά.
Με τα χέρια του περασμένα γύρω από το λαιμό μου, να μου χαϊδεύει απαλά τα μαλλιά, κόλλησε τα σκοτεινά του μάτια μέσα στα δικά μου.
Του ανταπέδωσα εκείνο το βλέμμα. Μπορούσαμε απλώς να μείνουμε έτσι. Σιωπηλοί. Με τα μέτωπα μας ενωμένα. Να κοιταζόμαστε. Με τις λαχανιασμένες από τα παθιασμένα φιλιά ανάσες μας να σπάνε τη σιωπή. Μπορούσα να τον κοιτάζω για ώρες...
<< Είσαι θυμωμένος; >> τον ρώτησα.
Με είχε φιλήσει με πάθος, όμως αυτό δεν έλεγε με σιγουριά πως δεν ήταν θυμωμένος πλέον μαζί μου. Δεν του είχα κάνει και λίγα.
Το βλέμμα του μαλάκωσε στην ερώτηση μου. Χαμογέλασε άχνα, δειλά. Κούνησε το κεφάλι.
<< Όχι. >> ψιθύρισε.
Η φωνή του ήταν τρυφερή, γλυκιά... Με έκανε να τον θέλω ακόμη περισσότερο. Εκ φύσεως ήταν πολύ καλούλης, αδυνατούσε να κρατήσει κακίες.
Χαμογέλασα ανακουφισμένος.
<< Θέλεις... να πάμε μέσα; >>
Δεν ήμουν σίγουρος για εκείνη την ερώτηση, όμως επέλεξα να το ρισκάρω. Δεν άντεχα άλλο στην αναμονή. Τον ήθελα απεγνωσμένα, ανελέητα. Τον ήθελα εκείνη τη στιγμή, όλο δικό μου. Μόνο δικό μου. Ήδη αντιστεκόμουν, πάλευα με τον εαυτό μου. Οι φρουροί μου δεν ήταν μακριά μας...
Ένα ντροπαλό χαμόγελο απλώθηκε στο μελαμψό πρόσωπο του. Ήταν τόσο χαριτωμένος όταν χαμογελούσε... Αχ θεέ μου, πως κατάφερνε να με ανάβει έτσι!
Του ανταπέδωσα το χαμόγελο ξεφυσόντας, ανακουφισμένος.
<< Θα πω στους φρουρούς μου να περιμένουν. >>
<< Τέλεια. >>
Του έδωσα ένα τελευταίο φιλί στα χείλη, πριν απομακρυνθούμε για να βγούμε από την κρυψώνα μας και να συναντήσουμε τους φύλακες μου, που μας περίμεναν έξω από το διπλανό σπίτι με τα χέρια δεμένα κόμπο μπροστά τους. Μπήκαν μαζί μας στο σπίτι του Σίμον όμως δεν μας ακολούθησαν στο δωμάτιο του. Εκεί είμασταν μόνοι μας...

Hello my blue bloods!

Και να το, η πρώτη ιστορία στην κοινότητας μας! Ξεκινάμε δυναμικά με μια ελληνική, σύντομα όμως θα την έχουμε και στα αγγλικά. Πως σας φάνηκε; Προσωπικά, θα ήθελα τόσο πολύ αυτό το τέλος για την πρώτη σεζόν, απλά ο Βίλε να δείξει στο Σίμον πως δεν θα τον άφηνε, να γυρίσει πίσω σε εκείνον... Ανυπομονώ να διαβάσω τα σχολεία σας!

Ερώτηση της ημέρας:

Ποιος είναι ο αγαπημένος σας Young Royals χαρακτήρας;

Εγώ προσωπικά ΛΑΤΡΕΎΩ το Simon. Είναι πολύ γλυκούλης, υπερβολικά καλόκαρδος, δεν μπορεί να χαλάσει χατίρι... Ο τρόπος που κοιτάζει το Βίλε, το χαμόγελο του... He is so adorable! Και πολύ δυνατός χαρακτήρας. Άνετος με τη σεξουαλικότητα του, πράγμα που θαυμάζω και χειροκροτώ. He doesn't care about anything, about what people think or say, he is just who he is. Έτσι πρέπει. Να είμαστε ανοιχτοί and we don't give a fuck for anyone.

Περιμένω να δω τις απαντήσεις σας, και θα έχουμε νέο φαν φικ σύντομα!

Goodbye my blue bloods! 😁😇