Ada:
Tamam.
İnandım.
Kesinlikle sensin senin ayarttığın biri değil.
Bora:
Gerçekten benim:/
Ada:
O zaman dediklerimi yap.
Kalk.
Otur.
Kalk.
Yanıma gel.
Ada;
Dediklerimi yaptıktan sonra yanıma geldi. Tanrım çok iyiydi. Ben bunu bir dayı veya velet sanıyordum.
"Rüzgar. Ben kalkayım artık sonra görüşürüz"
Ben kalktıktan sonra arkamdan gelmişti. Dışarı çıkınca ona dönüp konuştum.
"Sana hala inanamıyorum."
"İnanman için ne yapmalıyım küçük hanım?"
"Küçük değilim ben!"
"Pekala,nasıl inanırsın bana?"
"Hmm. Telefonunu göster."
"Ne?"
"Yani içindeki ikimizin mesajlarını"
"Peki"
Telefonunun kilidini açıp mesajlar bölümüne girdi ve gösterdi konuşmalarımızı.
"Belki Bora sana kendi telefonunu vermiştir.Sen Bora değilsin değil mi? Ay yok saçmaladım,sana bir kaç soru soracağım ama şimdi değil" dedim ve arabama doğru yürümeye başladım.
"Pekala bana mesaj atarsın Ada. Sonra görüşürüz"
"Hm hm, görüşürüz."
