Zawgyi
နာရီသံတခ်က္ခ်က္က ညသန္းေခါင္ရဲ႕တိတ္ဆိတ္မႈမွာက်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚေနသည္.....
ဥာဥ့္ဌက္တို႔ရဲ႕တဂီးဂီးေအာ္သံကလဲ ပတ္၀န္းက်င္မွာပ်ံ့လြင့္ေနသည္...။
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ေဆးရံုခန္း.....။
ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းျပေနတဲ့စက္ေလးဆီက မွန္မွန္ထြက္ေပၚေနတဲ့တတီတီအသံကလြဲ၍က်န္တာတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခန္းငယ္....
မဂၢဇင္းစာအုပ္တစ္ခုကို အိပ္ငိုက္စြာဖတ္ရင္း ကုတင္ေပၚကိုတခ်က္တခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ အိပ္ခ်င္စိတ္ကိုခ်ိဳးႏိွမ္ေနတဲ့ဦးေလးႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာအိပ္ေမာက်ေနတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္....။
ျဖဴႏုဖပ္ေနတဲ့ႏွင္းလိုအသားရည္ေပၚမွာ ေဆးရံု၀တ္စံု၀တ္စံုကို၀တ္ဆင္ကာ လက္မွာေဆးပိုက္မ်ားစြာနဲ႔ေကာင္ေလးက ကုတင္ေပၚမွာေအးခ်မ္းစြာအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္...။
ဂ်ေလာက္ခနဲတံခါးဖြင့္သံနဲ႔တိတ္ဆိတ္မႈကိုၿဖိဳခြင္းကာ စကားသံတခ်ိဳ႕ကထြက္ေပၚလာေပမဲ့ေကာင္ငယ္ေလးႏိုးမည္ဆိုး၍ ေလသံမ်ွသာ...
" ႏိုးလာေသးလား...."
" မႏိုးပါဘူး...ညကေဆးေသာက္ပီးထဲက တခါထဲအိပ္ေနတာ သိပ္ေတာင္မလႈပ္လို႔စိတ္ပူေနတာ..."
" ထားလိုက္ ဦးေလးႀကီး....အိပ္ေဆးပါပါလို႔ သူမႏိုးတာ...ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေနတာပဲေကာင္းတယ္...မဟုတ္ရင္ ဒီညဘယ္လိုလိုက္ဆြဲရမလဲမသိဘူး..."
" ဘာလို႔လဲ အကိုေလးရဲ႕.."
" ဒီည Jayေမြးေန႔႐ွိတယ္ေလ....ညေနထဲကသြားဖို႔ကိုဖုန္းေျပာေနတာၾကားတယ္ အဲ့တာေၾကာင့္ အိပ္ေဆးထိုးေပးထားတာ..."
သက္ျပင္းကိုခပ္ဖြဖြခ်တဲ့Heeseungက သူ႔ညီကိုႏိုင္ပံုမရ...။
ဆိုးေပေနတဲ့လူဆိုးဂ်ပိုးမဟုတ္သည့္တိုင္ေအာင္ ေအးေအးေလးနဲ႔ ခံမေျပာနားမေထာင္ သခင္ေလးက တအိမ္လံုးရဲ႕အငယ္ဆံုးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အလိုလိုက္ခံရသေလာက္ဆိုးသည္...။
ခပ္ဂ်စ္ဂ်စ္ေလးေပမဲ့ မ်က္ႏွာတခ်က္အညိဳးမခံၾကေအာင္သဲသဲလႈပ္ၾကတာေၾကာင့္လဲပါသည္...။
