Ben Gerizakalı Degilim

İlk Adimlar

Ben dogarken babam benim adimi ışıman koymus anlami aydinlik parlak yuzmus.Ben hic ailemin iyi cocugu olamamistim,arkadaslarimin hep kotu gozdesiydim icim parcalaniyodu ama bende bole dogdum beni Allahim bole yaratti hepimiz bilirki onemli olan bu hayat deil öldükten sonra gidecegimiz hayat ama ben hep ezilen taraf oldum daha ki ogune kadar engelli olmak, konusamamak, duyamamak benim elimde olan birsey deildi ama bir yetenigim vardiki herseyi resim hikayelerinde anlatmakti resimlerimle hayatimi cizer onlarla yasardim ben insalari deil resimleri anlardim.Hayatimi baslayacak olursak annem beni dogururken hastalik gecirdi ve bende bu annemin hastaligindan dolayi konusamadim ve duyamadim tek hayatimi yasacak katkim gozlerimdi, ya gozlerimde olmasaydi hayata hic tutanamazdim.4 yasinda yurumeye basladim ozamanlari neyin ne oldugunu anlayamamistim ama ole bir babam vardiki beni hayata tek tutacakda oydu annem oldukten sonra babam bana hep farkli gozlerle bakti ama bildiki annemi benim yuzumden kaybetmediki benide annem gibi sevdi .7 yasinda anaokulla baslamistim arkadaslarim hep birileriyle konusurdu onlarla sarilirdi operlerdi ama hep ben gerizakali olarak dislanirdim benim duyamam benim onlarla konusamam onlara kotu gozukurdu eve her gittigimde agliyordum cunku kimse benim yanima yaklasmiyo hep dislaniyodum bu durum beni rahatsiz ediyodu bir babam anliyodu beni hayatta tek tutacak insan ya, onuda bir gun kaybedersem ben daha kotu dusunmek isteniyorum ama inaniyodumki insanlar bir gunde beni sevecek dusunuyordum.ilk okula basladimda hocam beni yazamiyo birsey anlamiyo diye dovuyodu.Hep dislaniyodum herkes tarafindan o gun eve gittigimde banyoya girdim sicak sicak suyun altinda beni disarda yanarcasima suda yakiyodu beni.Bir hayalim vardiki oda annemin olmasini istedim cunku ben konusamamak yada duyamamak beni annem kadar rahatsiz etmiyodu babamin her gece annemin resimlerin bakislariyla uyanmasi her sabah kahvaltida 3 tabak 3 catal cikarmasi gibiydi babam huzunlu aglayislari beni parcaliyodu cunku beni tek seven babamdi.Okula gitmek istemiyodum artik babamda biliyodu beni uzduklerini ama onunda yapacak hic biseyi yoktu.Orta okula gecmistim hoca herkesi tanimaya calisiyodu herkesi ayaga kaldirip onlari tanistigini biliyodum bana bakti bir sey dedi duyamadim anlamiyodum bir sey soledi arkadaslarimin hepsi gulmeye baslamisti hocamda benimle dalga geciyodu iste herkes beni gerizakali goruyordu icim aciyodu.Tenefus olmustu hocam bana dogru geliyordu eline kagit alip bana resim cizdi bana kendisini ve beni cizdi ve kalp koydu inan bu sizin icin bir onemi olmayabilir ama beni cok mutlu etti bana sarilip agladi beni okadar mutlu ettiki bi seven dostumu kazandim beni babam gibi seven bir insanla tanistim.Gunler sanki daha iyi gidiyor benle her insan resim cizip benimle konusur gibi oluyodu ben artik dislanmiyodum beni artik cok seviyolardi.Artik yatagimdan huzurlu mutlu uyanip okuluma seve seve gidiyodum.Ama bu sabah uyandim en kotu gunlerden bir gundu bugun benim dogum gunumdu her insanin mutlu oldugu gundu ama benim annemi kaybetigim ogundu hic zaman bugunler beni ve annemi babami unutturmiycakti.Okula gidiyodum sinifa girdimde balonlar arkadaslarimin ellerinde resimler ve ustunde mumlar olan pasta vardi hocam benim icin hazirlamis oldugu dogum gunuydu cok mutlu olmustum hocam benim icin bir hediye almis ve beni resim yarismasinasina sokmustu hic bu kadar mutlu olmamistim eve kosa kosa eve gidiyordum.Hic bukadar mutlu gitmemistim elime hemen boyali kalemlerimi alip kagida resimleri hemen cizmeye basladim yarismayi kazanmam gerekiyordu...