Uzun zamandır kafamda kurguladığım halde bir türlü yazmaya ve yayınlamaya vakit ayırmadığım hikayemle hepinize hellllööö!! Sınava hazırlanacağım dönem anlam veremediğim bir şekilde içimden geldi yazmak (kesinlikle sınav maratonundan kaçmamla alakası yok) o yüzden desteklerinizi bekliyorum :)
Destek için watty klasiği buraya başladığınız tarihi atabilirsiniz mesela. Merak ettiğimden değil de maksat yorum sayısı artsın. Evet çok açık sözlüyüm biliyorum :P
Neyse lafı uzatmayayım iyi okumalar, umarım beğenirsiniz.
Teknoloji ve bilim günden güne hayatımıza daha fazla dahil oluyor. Ve bu iki alanın meydana getirdiği iki de sonuç var:
Birincisi yolda karşıdan karşıya geçerken dahi telefonundan kafasını kaldıramayacak kadar bağımlı hale gelmiş; fotoğraf paylaşma uygulamalarının kendisine dayattığı güzellik algısıyla birbirlerinin aynısı olup sahte mutluluk pozları veren; fikirlerini yanında oturan arkadaşıyla paylaşmak yerine "sosyal" medya kurbanı olan, yazılımların duygularını soyutlayıp yapaylaştırdığı, onlara hükmedip onlar farkında dahi olmadan onları yönettiği... robotsu insanlar.
İkincisi mantık ve zekâ anlamında insanoğlu ürünü olmalarına rağmen bu yönleriyle insanoğlundan çok daha ileride olup, duygusal anlamda da insanı taklit ederek insan gibi düşünmeye, yaşamaya, davranmaya çalışan, insansı robotlar.
İşte benim hikayem bu iki sonucun arasında sıkışıp kalmış bir paradoks. Robotsu insanlardan kaçarken insansı bir robota sığındım ve tüm dünya bu durumun ne kadar mantıksız, gerçek dışı olduğunu söylese de sanırım ben ilk defa bu kadar smutlu ve güven dolu hissediyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İNSANSI
Science FictionDünya starı çok yakışıklı bir insansı robotla sevgililik müessesesi mi? Biliyorum, biliyorum kulağa aşırı saçma geliyor. O zaman daha saçmasını dinleyin: benim o yakışıklının yanına yakışmayacak kadar çirkin olmam. çok...çirkin...olmam... Evet, böyl...
