İNSANSI

Bölüm 1

Merhabalar canlar, öncelikle hikayenin gidişatı hakkında birkaç açıklama yapmak istiyorum. Öhöm, öhöm. İlk etapta hikayenin karakterleri üzerine betimleme yapıp onları sizlere tam manasıyla tanıtmak istediğim için 4.bölüme kadar olay kurgusunun aşırı slow motion aktığını hemen şimdi bildireyim. Sonra bu bacı ne anlatıyor ya, kaşar peyniri gibi konuyu uzatmış da uzatmış, kafası tanzimat döneminde kalmış galiba betimlemesine ekmek bandığım demeyin yani. Açıklamam bu kadardı. Kalın puntolu bu yazıyı okuyup ve ayrıca yorum yazıp, oy atmayı unutmadığınız için teşekkürler :)

"O kadından da senden de bu Allah'ın unuttuğu evden de utanıyorum!" diye bağırdı ve siyah topuklu botlarını ayaklarına hızla geçirip kapıyı çarparak gitti. Bu kargaşa hali alışık olduğum bir durumdu. Bizim evde sesler hep yükselir, en basit olay bile agresif tavırlarla karşılanır.

Kardeşimin ve abimin bu asabi hallerine karşılık vermemin hiçbir işe yaramadığını hatta benim inadıma olayları daha da zora sokma çabasına girdiklerini fark ettiğimden beri her şeyi akışına bırakmış durumdayım. Bilmiyorum belki de onların bu bencilliklerinden o kadar bezdim ki tepki verecek hevesim, gücüm kalmadı. Onları düzeltmeye harcayacağım çabayı yıkıp döktüklerini düzeltmek için harcamaya çalışıyorum ki bunu da pek becerebildiğim söylenemez.

Çocukluğumu bildim bileli annem bu halde, beyin felci geçirdiği için yatalak ve vücudunun çürümemesi için belli zaman aralıklarında farklı bir yatış pozisyonuna sokulmalı. Fakat insan eti ağırdır derler ya işte mevzu tam olarak bu. 9 ay karnında taşıdığın çocuğun bile yeri geliyor senden yorulabiliyor. Seninle uğraşmak istemiyor. Hastalığından utanabiliyor.

Benden de utanıyor. Sırf çirkin olduğum için.

İkiz erkek kardeşlerimin doğumundan sonra hayat şartlarımız daha fazla zorlaştığı için sorumluluk almaktan kaçıp annemi ve bizi terk eden babamı hayal meyal hatırlıyorum. Ben ona benzemişim. Fiziksel olarak yani... Esmerim. Hani şu yapışık kaş diye alay ettiğiniz esmerlik seviyesi var ya işte o seviye bir esmerlikten bahsediyorum. Cılız ve sıska vücut hatlarıma uzun boyum da eklenince hepten sırıtıyorum sanırım. Ve yüz hatlarım: koca bir burun, kocaman baygın göz kapakları, kepçe kulaklar... Babamın bana miras bıraktığı tek şeyin genleri olması ne acı.

Annemse oldukça güzel bir kadınmış. Abim, kız kardeşim ve iki erkek kardeşim fiziksel görünüm anlamında benden daha şanslılar. Onlar anneme çekmişler. Güzellik tabularına göre çirkin sayılmazlar. Normaller. Hatta kız kardeşim güzeldir. Çok güzeldir. Hokka küçük bir burun, uzun kıvrık kirpikleriyle çevrelenmiş koyu kahverengi badem gözler, dolgun ve kıvrımlı vücut hatları, süt beyazı tenine dökülen benim gibi simsiyah saçları... Sanırım ona benzeyen tek özelliğim saçlarım. Ama tabi benim saçlarım onunkiler gibi durmuyor. Benimkiler bakımsızlığın vermiş olduğu kabarıklıkla yer çekimine meydan okuyorlar adeta.

Hayatın omuzlarıma yüklediği yük yüzündendir belki, belki insanların güzellik tabularını hiçbir zaman anlayamamamdan, asla dış görünüşümle ilgilenmedim. Temiz olmaktan fazlası hem lüks hem de gereksiz geldi bana hep. Mesela kaşlarınızı almadığınızda kaybedeceğiniz hiçbir şeyiniz yok aslında; ama bu zamana kadar size dayatılan bu olduğu için, ki bunu dayatan da yine garip şekilde kendinizsiniz, muhtemelen birçoğunuz kaşlarınızı alıyorsunuz. Ve sonra kaşlarını almayan bir kız gördüğünüzde onu dışlıyorsunuz, bakımsız diye yargılıyorsunuz.

Evet ömrüm bu yargılamaları, alayları işitmekle geçti. Ama onun için gençliğimi feda ettiğim kardeşimin bana bu şekilde yaklaşması...

Yine de ben buyum. Çoğu zaman insanlar, kardeşim bile, varlığımı kabullenmediği için kırılsam da ben buyum. Kimse için değişmeye niyetim yok. Doğru, insanların fikirleriyle savaşmak bazen yorucu ama değişirsem kendimi, özümü kaybetmiş olacağım. Ben kapitalist sistemin bir getirisi olan bakım ürünlerine para harcamak yerine o parayla kendimi geliştirmeye, eğitim masraflarımı denkleştirmeye çalışan bir öğrenciyim. Ben bu sistemin dayattığı güzellik algısının kölesi olamayacak kadar meşgulüm. Uğraşmam gereken ikiz kardeşlerim, hasta bir annem, babamın erkek egemen toplum anlayışıyla yetiştirdiği sokak serserisi sorunlu bir abim ve çıktığı kabuğu beğenmeyen ergen bir kız kardeşim var. Tabi bir de geleceğe dokunacak, belki dünya düzenini tamamen yıkıp sarsacak ve yeni baştan her şeyiyle çok daha güzel bir düzen oluşturacak gizli bir projem.