20.02.3015. Hayatımın en anlamlı günüydü. Senin adınla uyuyup senin adınla uyandım. Her şey o kadar güzeldi ki ilk defa bu kadar mutlu olduğumu hissettim seninle. Bana sarıldığında saat dursun istedim, dursun ve biz öyle kalalım istemiştim. Ne kadarda imkansız şeyleri istemişim meğer.
Belki de kimsede bulamadığım huzuru sende bulduğum için bağlanmıştım sana. Herkes sevme onu dedikçe daha çok sevdim seni. Sonra karşılıksız olduğunu öğrendim. Canım aslında hiç yanmadı. Hiçbirşey hissetmedim o an. Hissizleştim.
Geçer dediler aslında hiç geçmedi. Özlüyordum. Biliyorum çok saçma özlemem. Gördüğüm herkes sana benziyordu sanki. Herşeyi anlarımda bana seni seviyorum derken hiç mi utanmadın. Veya hiçmi vicdan azabı çekmedin. Sensiz herşey eksik.
Arkandan konuşuyorum, küfür ediyorum, bağırıyorum ama hala seni unutamıyorum. Bizim olan şarkı gibiyim. Gururum yok, paramparçayım, git istiyorum ama hiç gitme istiyorum. Çok aptalım dimi? Bence sen aptalın tekisin. Benim sana sarıldığım andaki mutluluğu görmediğin için, telefonla konuşurken heyecanlandığımı hissedemediğin için, gözlerinin içine bakamayıp utandığım için bir tek sen aptalsın. Bencilsin. Kendini üstün gören birisin. Değer veren herkes yanından gittiğinde mi hatırlıcaksın beni? Öyleyse eğer o günü sabırsızlıkla bekliyorum.
Yolda sallana sallana yürürken aklına gelmek istiyorum. Geleyimki belki sızlar için.
Senden tek isteğim;
-Sende ki bana iyi bak...Yerin bende hala aynı.
