Özlemedim... Kendime bu kelimeyi söyleyip duruyorum . Onu özlemedim. Aslında beynime değil kalbime söylüyorum bunu. Normalin aksine beynim onu özlediğimi kabul etmişken, kalbim kabul etmiyor.
Gurur... Aslında onu özlediğimi inkar etmesinin tek nedeni gururum. Onu affetmeyeceğim. Bu öyle bir duygu ki... Onu hiç özlemediğimi düşünüyorum. Ama kalbime yakın bir yerlerde ufak bir umudun cılız haykırışını duyuyorum. Dediğim gibi cılız, o yüzden bi etkisi yok. Beynim onu özlediğini kabul etmesine rağmen ondan tiksinip kendi kararlarını yok sayıyor. Kalbim ve beynim hem benden hem birbirlerinden ayrı çalışıyor, ayrı kararlar alıyorlar. Bu da yetmezmiş gibi kendi verdikleri kararlarıda inkar ediyorlar.
Ne yapmam gerektiğini kararlaştıramıyorum. Karar verdiğimde içimdeki çatışma dayanılmaz bir hal alıyor. Kararlarım bile çatışma halinde.
Bu sefer başkasına danışayım diyorum. Onlar ise unut diyorlar. Kısa ve net bir cevap unut. Unutmak istiyorum ama o içimdeki cılız ışığı yok edemiyorumki. Bu da unutmamı zorlaştırıyor. Unutmak istiyorum tamam ama zaten unutabilsem zaten size ihtiyaç duymamki.
